Roos is 35 en struggelt als alleenstaande moeder om financieel rond te komen. Ze heeft een parttime job en haar inkomen is echt laag, waardoor ze elke maand weer moet knokken om haar gezin te onderhouden. De school organiseert dit jaar een uitje voor haar kinderen. Haar zoon gaat naar een pretpark en haar dochter naar een natuurreservaat. De kosten? Vijftig piek per kind. Voor veel gezinnen te doen, maar voor Roos is dat een flinke kluif.
Roos moet haar prioriteiten stellen bij het betalen van rekeningen, eten op tafel krijgen en de basisbenodigdheden voor haar kinderen. Extra dingen zoals schooluitjes? Daar is simpelweg geen geld voor. Ze herinnert zich nog de blije gezichtjes van haar kinderen toen ze hoorden over het schoolreisje. Maar nu heeft ze een knoop in haar maag omdat ze ze weer teleur moet stellen.
Ze doet haar uiterste best voor haar kids, maar dit soort situaties maken haar onzeker. Wat denken de andere ouders? Zal de school anders naar haar kinderen kijken omdat ze niet mee kunnen vanwege de kosten? Roos weet dat ze niet de enige is met dit probleem, maar vaak voelt dat wel zo.
Haar kinderen verdienen het om zonder zorgen van dezelfde leuke momenten te genieten als hun klasgenoten. Helaas wordt ze steeds weer geconfronteerd met financiële beperkingen. Ze heeft overwogen om aan de school te vragen of ze in delen kan betalen of om hulp te vragen, maar schaamte houdt haar tegen. Ze vreest wat anderen zouden zeggen als ze hulp vraagt.
Iedereen heeft snel een oordeel, en dat merkt Roos al te vaak. Waarom werkt ze niet fulltime? Waarom kan ze niet sparen? Niemand ziet de inspanningen die ze levert om rond te komen. Ze liggen niet wakker, zich afvragend hoe ze de maand doorkomen. Het gaat niet alleen om geld, maar ook om het verlies van waardigheid als je niet hetzelfde kunt doen als anderen als vanzelfsprekend zien.
Ga naar de volgende pagina