De dagelijkse worsteling
Als moeder van jonge kinderen voel ik constant die knagende twijfel dat ik niet alles goed doe. Hoewel ik weet dat het belangrijk is om mijn kinderen gezond eten te geven, lukt het me gewoon niet dagelijks daarop te letten. Dag in, dag uit zet ik kant-en-klaar maaltijden op tafel. Hoewel dat niet mijn eerste keus is, dwingt de tijdsdruk van mijn leven me om deze route te volgen.
Mijn man en ik werken beiden fulltime en na een lange werkdag wil ik snel iets op tafel zetten. Mijn kinderen komen met honger thuiskomen en als ik in de supermarkt een maaltijd zie die in tien minuten klaar is, dan kies ik al snel voor die optie. Ook al knaagt het soms aan me, blijf ik mezelf vertellen dat ik op dit moment geen andere mogelijkheid zie.
Iedereen lijkt een oplossing voor mijn situatie te hebben. “Waarom bereid je geen maaltijden voor in het weekend en vries je ze in?” hoor ik vaak. Hoewel ik dat heb geprobeerd, werkt het voor mij niet. In het weekend wil ik wat tijd met mijn kinderen doorbrengen en even ontsnappen aan de hectiek van de week. Na een week hard werken wil ik gewoon even relaxen en niet de hele tijd in de keuken staan voor de rest van de week.
Veel mensen adviseren me om mijn prioriteiten te wijzigen. Mijn kinderen verdienen de inzet voor hun voeding, zeggen ze. Natuurlijk gun ik hun dat, maar in mijn huidige situatie is er simpelweg niet meer mogelijk. Mijn dagen zijn een continue race tussen werk, school, sportactiviteiten en dan weer naar huis. Daarnaast moeten ze op tijd naar bed; goede nachtrust is cruciaal voor hun gezondheid en welzijn.
Soms probeer ik mezelf te overtuigen dat kant-en-klaar maaltijden toch nog wat groenten bevatten. Maar diep in mijn hart weet ik dat dit niet gelijk is aan een verse, zelfgemaakte maaltijd. Het blijft in mijn hoofd rondspoken dat kant-en-klaar eten vol met zout en suiker zit. Maar de dagelijkse gedachte om een verse maaltijd te maken, bezorgt me alleen maar meer stress.
Echt contact
Zo nu en dan, als ik andere moeders bezig zie met zorgvuldig bereide maaltijden voor hun kinderen, voel ik me best wel jaloers en schuldig. Maar ik herinner mezelf eraan dat elke ouder zijn eigen problemen heeft. Hoewel ik misschien niet de perfecte maaltijd serveer, ben ik op andere manieren toch daar voor mijn kinderen. Ik zorg ervoor dat hun huiswerk gedaan wordt, bied steun op moeilijke momenten en ben erbij bij hun sportevenementen.
In de supermarkt, terwijl ik weer naar een magnetronlasagne of macaroni schotel sta te kijken, vraag ik me af of ik ooit erin slaag mijn dagelijkse routine anders vorm te geven. Misschien, als de kinderen ouder worden en in de keuken kunnen helpen, verander ik van aanpak. Of wellicht vind ik een betere balans tussen werk, gezin en koken. Maar voor nu probeer ik alles zo goed mogelijk te regelen.
Misschien is dit niet de beste manier, en zouden veel anderen het anders aanpakken. Maar ik doe wat ik kan met de middelen en energie die ik heb. Al zijn kant-en-klare maaltijden niet altijd perfect, klagen mijn kinderen niet. Ze begrijpen dat ik mijn best doe, ook al is ons eten niet altijd supergezond. Uiteindelijk gaat het erom dat we samen gelukkig zijn, zelfs als dat betekent dat er af en toe een kant-en-klare maaltijd op tafel komt in plaats van een verse salade.
Misschien verandert mijn mentaliteit over koken als mijn leven minder hectisch verloopt. Voor nu is dit mijn werkelijkheid, en daar moet ik mee leven.