Roos is 35 jaar, en als alleenstaande moeder vindt ze het een uitdaging om financieel rond te komen. Ze werkt parttime en met haar beperkte inkomen is elke maand een uitdaging om voor haar gezin te zorgen. Dit jaar organiseert de school een uitje voor haar kinderen. Haar zoon gaat naar een pretpark en haar dochter naar een natuurreservaat. De kosten? Vijftig euro per kind. Voor veel gezinnen misschien haalbaar, maar voor Roos is het een grote opgave.
De rekeningen, voeding en essentiële benodigdheden voor de kinderen zijn voor Roos het belangrijkst. Extraatjes zoals schoolreisjes? Daar is geen ruimte voor in haar budget. Ze herinnert zich nog de blije gezichten van haar kinderen toen ze hoorden over het schooluitje, maar nu voelt ze een knoop in haar maag; ze moet ze opnieuw teleurstellen.
Ze probeert altijd het beste voor haar kinderen, maar dergelijke situaties zetten haar aan het nadenken. Wat zullen de andere ouders zeggen? Zal de school misschien anders naar haar kinderen kijken omdat ze het niet kan betalen? Hoewel Roos weet dat ze niet de enige ouder is met dit probleem, voelt het vaak wel zo.
Haar kinderen zouden net zo onbezorgd moeten kunnen genieten als hun vriendjes en vriendinnetjes. Maar helaas wordt ze steeds met financiële beperkingen geconfronteerd. Roos heeft eraan gedacht om aan de school te vragen of ze in termijnen kan betalen of voor financiële steun, maar schaamte houdt haar tegen. Ze wil niet om hulp vragen omdat ze bang is voor wat anderen zullen denken.
Mensen oordelen snel, en Roos weet dat als geen ander. Waarom werkt ze niet meer uren? Waarom spaart ze niet beter? Niemand ziet hoeveel moeite ze doet om alles te bekostigen. Zij liggen niet wakker van zorgen over hoe de maand door te komen. Het gaat niet alleen om geld, maar ook om het verliezen van je waardigheid als je niet kunt doen wat anderen vanzelfsprekend vinden.
Ga naar de volgende pagina