Toen Bart, een man van 48, vijftien jaar geleden in zijn rustige buurt ging wonen, had hij nooit gedacht dat de rust verstoord zou raken. Maar onlangs kregen zijn buren nieuwe gezinsleden: Joris en Sophie, met hun jonge kinderen naast hem. Aanvankelijk leek het allemaal prima: een jong koppel met twee kinderen van vier en zes die hun intrek namen. Alles leek in orde, dacht Bart. Maar nu blijkt dat het anders loopt dan verwacht.
De problemen begonnen toen de kinderen van zijn nieuwe buren al hun vrije tijd op een schommel in de tuin doorbrachten. Heerlijk voor de kinderen om buiten te spelen, maar voor Bart werd het een aanhoudende bron van frustratie. Iedere zonnige dag, zelfs als het slechts even droog is, blijft die schommel in beweging. Het gelach en geschreeuw van de kinderen vult de lucht terwijl het piepende geluid van het speeltoestel overal om hem heen te horen is. Het lijkt wel of het geluid zich vermenigvuldigt zodra het de houten schutting raakt.
Of Bart nu in zijn tuin een koffietje wil drinken of zelfs binnenshuis de ramen sluit, dat ellendige gekraak houdt nooit op. Het lijkt wel alsof de kinderen, vanaf vroeg in de ochtend tot laat in de middag, erop spelen en het verstoort zijn dagelijkse leven. Zijn ooit zo rustige tuin is vrijwel verdwenen en dat begint hem steeds meer te irriteren.
Op een dag besloot hij de stap te zetten en direct naar Joris en Sophie te gaan. Beleefd vroeg hij hen om een oplossing te overwegen: wellicht het speeltoestel ergens anders in de tuin plaatsen of zelfs geheel verplaatsen. Sophie keek hem met grote, een beetje verbaasde ogen aan en legde uit dat kinderen nu eenmaal lawaai maken. Het hoort bij hun leeftijd, voegde ze toe. Joris knikte ermee eens, alsof hiermee alles was gezegd. Het verzoek werd vriendelijk doch vastbesloten afgewezen.
Deze reactie van zijn buren deed Bart twijfelen aan zijn beslissing. Niet alleen werd zijn verzoek genegeerd, maar hij had ook het gevoel dat hij als ondankbaar en ongezellig werd beschouwd. Natuurlijk begrijpt hij dat het normaal is voor kinderen om te spelen, maar wat begrip voor de buren zou toch ook kunnen.
Geduld op de Proef
Wat begon als een kleine irritatie, is nu uitgegroeid tot een grote frustratie. Elke keer als Bart probeert te ontspannen met een kop koffie of een goed boek, begint het lawaai weer. Het gekraak, het geschreeuw – het is er continu. Hij overweegt zelfs geluiddichte ramen te installeren, maar dat lijkt wel een erg drastische maatregel. Het is immers zijn huis en zijn tuin, en hij mag toch ook van wat rust genieten?
Hij denkt erover om met andere buren te praten, omdat hij zich niet kan voorstellen dat hij de enige is die zich ergert aan deze situatie. Misschien kunnen ze samen een manier vinden om Joris en Sophie aan te moedigen wat meer rekening met hen te houden. En als dat niet werkt, overweegt hij hun geduld opnieuw op de proef te stellen door weer bij de buren aan te kloppen voor een oplossing.
Totdat er een oplossing is, sleept Bart zich door de dagen. De schommel blijft piepen en kraken, terwijl de kinderen er vrolijk op spelen. Zijn ooit zo vredige tuin is niet meer de oase van rust die het was en dat blijft hem dwarszitten. Hij hoopt op betere tijden en misschien, wie weet, wat meer stilte.