De schooldagen in de jaren ’60 waren totaal anders dan nu, met hun eigen bijzondere tradities die nog steeds warme herinneringen oproepen. Het was een tijd waarin discipline en orde belangrijk waren en leraren echte autoriteitsfiguren waren. De manier waarop lessen werden gegeven en het dagelijkse schoolleven hadden een vast patroon, te zien in alles van rapporten tot hoe kinderen werden gestraft.
Rapporten en de rol van de leraar
Rapporten waren een essentieel onderdeel van de schoolervaring in de jaren ’60. Ze werden zorgvuldig ingevuld door de leraar, die uitgebreid verslag deed van hoe een leerling presteerde en zich gedroeg. De cijfers waren duidelijk en eerlijk tot op het bot, zonder veel aandacht voor hoe dit het zelfbeeld van de leerling kon beïnvloeden. Een slecht rapport bracht lastige gesprekken met zich mee, want ouders verwachtten gewoonweg goede cijfers. Niet goed genoeg presteren betekende dat je hard moest werken. Deze rapporten waren vaak mooi geschreven met een vulpen en soms voorzien van sierlijke letters, waardoor ze een klassieke uitstraling hadden.
De gymnastiekbok en lichamelijke opvoeding
In de gymzaal stond altijd de bok, een groot houten toestel waar leerlingen overheen moesten tijdens de les. Het was een symbool voor de gymnastieklessen in die tijd en een uitdaging die iedere leerling moest aangaan. Springen over de bok was voor velen spannend en soms eng, maar het hoorde erbij. Door de bok had de gymles een fysiek en praktisch karakter, waarbij doorzettingsvermogen en behendigheid centraal stonden.
Schrijven met vulpennen en de gevolgen
In de jaren ’60 gebruikten de meeste kinderen een vulpen om te schrijven. De vulpen was een statussymbool en een essentieel hulpmiddel om te leren schrijven. Hij vereiste precisie, want een verkeerde beweging resulteerde al gauw in een grote inktvlek. Er was geen uitwisbare inkt, dus netjes werken was belangrijk. Elk kind had een flesje inkt in de tas of op school, en pennen bijvullen was routine. Deze vulpennen en inktpotten maakten schrijven plechtig, en het leren schrijven werd als een essentiële vaardigheid beschouwd.
De klassieke leren schooltas
Elk kind droeg een stevige, leren schooltas, vaak groot en gedragen aan de schouder of in de hand. Deze tas bevatte alles, van boeken tot boterhammen en natuurlijk de vulpen met inktpot. De leren tas was robuust en ging vaak jaren mee. Door gebruik kreeg elke tas zijn eigen karakter met krassen en slijtageplekken als persoonlijke herkenningstekens.
Straffen: in de hoek staan
Discipline speelde een grote rol in de jaren ’60, en wie zich niet gedroeg, merkte dat snel. Een gangbare straf was “in de hoek staan.” Leerlingen moesten letterlijk naar de muur staan kijken als teken van spijt. Het was een duidelijke manier om te laten zien dat verkeerd gedrag niet getolereerd werd, en veel kinderen kunnen zich die momenten nog levendig voor de geest halen.
Kortom, schoolgaan in de jaren ’60 was een periode vol discipline en vaststaande regels. Van nette rapporten tot de leren tas, van de vulpen tot de strafmaatregelen, het schoolleven was compleet anders dan nu. Voor velen roept deze tijd een nostalgisch gevoel op, als herinnering aan een tijd waarin alles gestructureerd en soms behoorlijk streng was.