Thea is sinds kort officieel oma geworden, en ze is dolgelukkig met haar nieuwe kleindochter, Emma. Maar er is iets waarvan ze niet helemaal bijkomt: het woord ‘oma’. Carola, haar dochter, gebruikt het regelmatig en elke keer dat Thea het hoort, voelt ze zich ouder worden. Ze is pas 58, vol leven en energie – totaal niet hoe ze zich een ‘oma’ voorstelt. Voor haar is dat een titel voor iemand uit een andere generatie, en daar ziet ze zichzelf nog helemaal niet.
Ontdekking van een nieuwe rol
Toen Carola vertelde dat ze zwanger was, kon Thea haar geluk niet op. Ze had er al over gefantaseerd hoe het zou zijn om een kleinkind te krijgen, met alle mooie ervaringen die daarbij komen kijken. Maar wat onverwachts op haar pad kwam, was hoe snel Carola haar ‘oma’ zou noemen. Voor Thea was het een grote verandering: ineens van moeder naar ‘oma’. En eerlijk gezegd voelt dat niet zo fijn.
‘Oma’ klinkt ouderwets
Elke keer als ze ‘oma’ genoemd wordt, krijgt Thea een ongemakkelijk gevoel. Ze associeert ‘oma’ met iemand die haar dagen vulde met breien en lezen. Maar dat is zij helemaal niet. Ze is nog steeds aan het werk, heeft een druk sociaal leven en is graag actief bezig. Het woord ‘oma’ plaatst haar in een hokje waar ze zichzelf niet in ziet passen. Het maakt haar gefrustreerd, maar ze houdt het voor zich.
Waarom zegt ze niets tegen Carola?
Thea heeft er tot nu toe voor gekozen om het niet met Carola te bespreken. Ze is bang dat het dramatisch overkomt of dat Carola het niet zal begrijpen. Voor Carola is ‘oma’ een logische benaming: haar moeder is nu een oma. Maar voor Thea voelt het alsof ze een stukje van haar identiteit kwijtraakt. Ze wil nog helemaal geen ‘oma’ zijn, ze wil gewoon Thea blijven, zoals ze altijd geweest is.
Twijfel en onzekerheid
Thea twijfelt of ze niet te veel van een klein probleem maakt. In haar omgeving ziet ze vrouwen die zonder moeite de rol van oma op zich nemen. Waarom voelt zij zich dan zo anders? Ze vraagt zich af of ze egoïstisch is als ze zich zo blijft voelen, en of ze niet gewoon moet leren accepteren dat ze ouder wordt. Maar tegelijkertijd wil ze zichzelf blijven, zonder dat een titel haar tegenhoudt.
Delen of zwijgen?
Misschien zou Thea er goed aan doen om met Carola te praten. Maar hoe vertel je dat je liever niet als ‘oma’ wordt aangesproken? Ze is bang dat het verkeerd begrepen wordt of dat Carola er niet open voor staat. Toch denkt ze dat het eruit moet. Het gaat om hoe ze zichzelf ziet, onafhankelijk van de liefde die ze voor haar kleindochter voelt. Misschien moet er een ander vriendelijk woord komen om hun band te benadrukken, zonder de associatie met ouderdom.
Wat vind jij?
Thea’s verhaal roept vragen op over ouder worden en de labels die we opgeplakt krijgen. Is het gek om je jong te willen blijven voelen, ook al wordt je leven anders gedefinieerd? Wat is belangrijker: trouw blijven aan jezelf of je in een traditionele rol voegen? Moet Thea haar gevoelens verzwijgen om de vrede te bewaren, of wordt het tijd om eerlijk met Carola te zijn?
Denk jij dat Thea haar mening moet delen en een nieuwe manier moet vinden om zichzelf te beschouwen, of zou ze gewoon moeten accepteren dat ‘oma’ bij haar leven hoort? Deel je gedachten en laten we praten over hoe we onze plek in de wereld behouden, ondanks wat men ons opdringt.