Toen Bart zo’n vijftien jaar geleden op zijn kalme stukje aarde terechtkwam, had hij nooit gedacht dat die rust verstoord zou worden. Maar een tijdje terug kwamen er nieuwe buren bij hem wonen, Joris en Sophie, met hun kleintjes. In het begin leek alles koek en ei: een jong stel met twee kindjes van vier en zes jaar oud, niets aan de hand. Maar nu blijkt dat het toch wat anders gaat dan Bart had verwacht.
De problemen begonnen zodra de kinderen van zijn nieuwe buren elk vrij moment op de schommel in de tuin speelden. Lekker voor de kinderen om buiten bezig te zijn, maar voor Bart veranderde dit in een constante bron van irritatie. Elke mooie dag, zelfs als het een beetje droog lijkt, staat die schommel niet stil. Het gegiechel en geschreeuw van de kinderen vult de lucht, terwijl het piepende geluid van de schommel door de buurt heen galmt. Het is alsof het geluid zichzelf verdubbelt als het tegen de houten schutting kaatst.
Of Bart nu in zijn tuin met een kopje koffie zit of binnen probeert het geluid buiten te sluiten door de ramen dicht te doen, dat irritante gekraak is er altijd. Het lijkt wel alsof de kinderen op de schommel zitten van ’s ochtends vroeg tot laat in de middag, wat zijn dagelijks leven behoorlijk verstoort. Die serene tuin is bijna onherkenbaar, en dat vindt hij steeds moeilijker te accepteren.
Op een dag besloot Bart actie te ondernemen en direct naar Joris en Sophie toe te stappen. Beleefd vroeg hij hen om een mogelijke oplossing: misschien de schommel ergens anders neerzetten in de tuin of hem zelfs helemaal verwijderen. Sophie keek hem verrast aan, een beetje verward, terwijl ze uitlegde dat kinderen nu eenmaal lawaai maken. Dat hoort nu eenmaal bij hun leeftijd, voegde ze eraan toe. Joris knikte instemmend, alsof dat het hele verhaal was. Het idee van Bart werd vriendelijk maar beslist afgewezen.
De reactie van zijn buren deed Bart aan zijn aanpak twijfelen. Niet alleen werd zijn verzoek genegeerd, hij kreeg ook het gevoel dat hij als ondankbaar en ongezellig werd gezien. Natuurlijk begrijpt hij wel dat kinderen lekker moeten kunnen spelen, maar een beetje alert zijn op de mening van buren zou ook niet verkeerd zijn.
De Grens van Geduld
Wat ooit een klein ongemak was, is uitgegroeid tot een grote bron van frustratie. Elke keer als Bart probeert te relaxen met een kop koffie of een goed boek, begint het geluid opnieuw. Het gekraak en het geschreeuw – het is er altijd. Hij denkt zelfs aan het plaatsen van geluiddichte ramen, al lijkt dat wel wat overdreven. Dit is immers zijn thuis en zijn tuin, en ook hij heeft recht op een beetje rust, toch?
Bart overweegt om met de andere buren te praten, omdat hij het zich niet kan voorstellen dat alleen hij zich ergert aan de situatie. Misschien kunnen ze samen een manier vinden om Joris en Sophie te overtuigen wat meer rekening te houden met anderen. En als dat niet werkt, ziet hij geen andere optie dan nogmaals naar hen toe te gaan voor een oplossing.
Tot er een uitkomst is gevonden, ploetert Bart zijn dagen door. De schommel blijft piepen en kraken, terwijl de kinderen er tevreden op spelen. Zijn eerder zo rustige tuin is niet meer de oase van rust die het ooit was, en dat is iets wat hem mateloos stoort. Hij hoopt op betere tijden, en wie weet, wat meer stilte.