Elke ochtend stapt de elfjarige Hamza met trots op zijn fatbike om naar school te gaan. Voor hem is die fiets niet zomaar een vervoermiddel; het is een teken van vrijheid, zelfstandigheid en het volwassen worden. Zijn vader met een bescheiden loon had een hele uitdaging om de fatbike te kunnen kopen. Hij spaarde geld, verzamelde statiegeldflessen, en zette door, alles om zijn zoon iets te geven wat veel meer betekenende dan alleen een materieel bezit.
Vrijheid met een prijskaartje
Toen Hamza zijn fatbike eindelijk in ontvangst kon nemen, glunderde hij van trots. Het was niet alleen om het krijgen van de wielerijderijderijderijderijderijderijderijde fiets op zich, maar ook vanwege het gevoel dat hij iets bijzonders had bereikt. Hij leert verantwoordelijkheid te nemen, navigeert door het verkeer en bouwt aan zijn zelfvertrouwen. Deze dagelijke fietstocht symboliseert voor hem een rit van zelfstandigheid. Maar die vrijheid staat op het spel door een nieuwe wet die overweegt een minimumleeftijd voor fatbikegebruikers in te stellen, wat Hamza’s dagelijkse rit kan dwarsbomen.
De menselijke kant van regelgeving
Er is toenemende bezorgdheid over ongevallen met fatbikes, en die zorgen zijn begrijpelijk. Sommige jongeren gedragen zich onverantwoordelijk en brengen zichzelf en anderen in gevaar. Dit betekent echter niet dat alle kinderen niet geschikt zijn om met een fatbike te rijden. Hamza kent de verkeersregels, gedraagt zich verantwoordelijk en heeft zijn betrouwbaarheid bewezen. Een algemene leeftijdsgrens houdt geen rekening met deze nuances.
Wat de wet niet in acht neemt
Voor Hamza’s familie is de fatbike ook een hulpmiddel in hun dagelijkse leven. Zonder een auto is het een handige en betaalbare manier om naar school te gaan. Het alternatief, de bus, zou niet alleen meer tijd kosten, maar ook de dagelijkse beweging, vrijheid en het plezier van Hamza wegnemen. Een wet bedoeld om te beschermen, zou in dit geval juist iets belangrijks wegnemen.
Verantwoordelijkheid ontstaat met ervaring
Onze maatschappij stelt steeds vaker regels op naar aanleiding van incidenten in plaats van te vertrouwen. Hierdoor verliezen kinderen zoals Hamza de kans om zich zelfstandig te ontwikkelen. Verantwoordelijkheid leer je niet achterin de bus, maar op de fiets, in het verkeer, met ervaring. Ouders willen hun kinderen waarden bijbrengen: respect, veiligheid, zelfredzaamheid. Dat bereiken we alleen als we hen de kans geven om te oefenen.
Meer dan zomaar een fiets
Hamza’s fatbike is meer dan alleen een fiets. Het representeert doorzettingsvermogen, vertrouwen en groei. Het laat zien wat mogelijk is, zelfs met weinig middelen. Een algemene wet kan zomaar al dat positieve tenietdoen. Daarom is het van belang dat we regels met een open blik bekijken, en ruimte laten voor ouders en kinderen die aantonen dat het wel verantwoord kan.