Roos, een 35-jarige alleenstaande moeder, heeft moeite om financieel het hoofd boven water te houden. Ze werkt parttime en haar inkomen is klein, wat elke maand weer een uitdaging maakt om in alles te voorzien. Dit jaar plant de school van haar kinderen een uitstapje. Haar zoon gaat naar een pretpark en haar dochter richting de natuur. De kosten? Vijftig euro per kind. Voor veel gezinnen is dat te doen, maar voor Roos is het een enorme opgave.
Roos focust vooral op het betalen van rekeningen, zorgen voor eten en basisbehoeften voor haar kinderen. Extraatjes zoals schoolreisjes passen simpelweg niet in haar budget. Ze denkt terug aan de stralende gezichten van haar kinderen toen ze hoorden over het schoolreisje. Nu voelt ze echter weer de stress, omdat ze ze waarschijnlijk moet teleurstellen.
Ze wil het beste voor haar kinderen, maar situaties als deze doen haar twijfelen. Hoe kijken andere ouders naar haar? Zou de school anders omgaan met haar kinderen omdat ze de kosten niet kan dekken? Roos weet dat er meer ouders zijn die hiermee worstelen, maar toch voelt ze zich vaak alleen.
Kinderen zouden onbezorgd mee moeten kunnen doen met hun klasgenoten. Maar de realiteit van financiën speelt altijd op de achtergrond. Roos heeft overwogen om te vragen of de school de betaling kan spreiden of of ze hulp kunnen bieden, maar schaamte houdt haar tegen. Ze wil geen hulp vragen uit angst voor wat anderen zullen denken.
Mensen oordelen snel, dat weet Roos uit ervaring. Waarom werkt ze maar parttime? Waarom heeft ze geen spaargeld? Niemand begrijpt wat ze allemaal moet doen om alleen al de basis te kunnen betalen. Anderen liggen niet wakker van zorgen over hoe ze de maand doorkomt. Het gaat niet alleen om geld, maar ook om de waardigheid die je verliest als je niet kunt wat anderen vanzelfsprekend vinden.
Op zoek naar oplossingen
De tijd tikt door, terwijl Roos aan de keukentafel blijft nadenken. Ze piekert over hoe ze haar kinderen moet uitleggen dat er geen budget is voor het schoolreisje. Ze wil hen geen zorgen laten maken over geld, maar de waarheid verbergen voelt ook niet goed. Dit zijn de moeilijkste momenten; het niet kunnen geven van iets waar ze zo naar uitkijken, maakt de dagelijkse stress des te zwaarder.
Roos haalt diep adem en probeert een plan te bedenken. Ze wil niets liever dan dat haar kinderen meegaan op het schoolreisje. Maar hoe dan? Misschien kan ze alsnog om hulp vragen, ondanks dat het moeilijk is. Ze moet een manier vinden om teleurstelling te voorkomen en het benodigde geld bij elkaar te krijgen.
De onbegripvolle reacties van anderen maken het nog lastiger. Ze zien niet hoeveel moeite ze doet of hoe weinig ruimte er is voor onvoorziene uitgaven. Zo’n extra kostenpost, al lijkt het voor anderen klein, betekent voor haar een groot offer.
Desondanks, Roos wil niet opgeven. Haar kinderen verdienen de kans om met hun vrienden mee te gaan en van de dag te genieten. Misschien kan ze creatief zijn en besparen op andere dingen, of familie en vrienden vragen om steun. Ze wil dat haar kinderen weten dat, zelfs als het moeilijk is, liefde en vastberadenheid hen door alles heen kunnen helpen.
De weg is zwaar, maar Roos blijft hopen op een oplossing zodat haar kinderen dezelfde kansen hebben als hun leeftijdsgenoten. Ze wil hen leren dat, ook al is het leven soms oneerlijk, volhouden en niet opgeven waardevolle lessen zijn. Het is een lastige reis, maar Roos is vastberaden om de dromen van haar kinderen, al is het maar voor één dag, werkelijkheid te maken.