Sanne, 29 jaar oud en moeder, draagt een zwaar geheim met zich mee. Terwijl ze haar net geboren derde kind in haar armen houdt, worstelt ze met een schuldgevoel dat moeilijk te delen is. “Ik wilde mijn derde kindje eigenlijk helemaal niet,” fluistert ze verdrietig.
Moeilijke woorden, maar dit is het dagelijkse leven voor Sanne. Ze houdt onvoorwaardelijk van haar kind, daar is geen twijfel over, maar de onverwachte zwangerschap was een enorme schok.
Samen met haar partner had Sanne altijd gepland om twee kinderen te krijgen. Met hun zoon en dochter van vier en zes jaar voelden ze zich compleet als gezin.
“Alles was in balans,” vertelt Sanne. “We hadden een ritme gevonden dat voor ons werkte.”
Een derde kind was nooit echt onderdeel van hun plannen. Sanne had haar handen vol met haar werk, haar relatie en de zorg voor hun twee kleintjes. Het was druk, maar beheersbaar.
Toen ze plotseling ontdekte dat ze weer zwanger was, stond hun wereld op zijn kop. “Ik was totaal in de war,” zegt Sanne. “Ik voelde me overweldigd en onzeker. Hoe gingen we dit aankunnen?”
De uitdaging onder ogen zien
Sanne en haar partner stonden voor een lastige keuze. Na het onderzoeken van hun mogelijkheden, besloten ze verder te gaan met de zwangerschap. Ondanks dat Sanne rationeel begreep waarom dit de beste keuze was, voelde het nooit als haar eigen beslissing.
“Ik had het gevoel geen grip te hebben op mijn leven,” legt ze uit. “De druk van buitenaf, van familie en de maatschappij, en zelfs van mezelf, was enorm.”
Tijdens deze zwangerschap voelde Sanne zich anders dan bij de vorige. Waar ze bij haar eerste twee kinderen vol enthousiasme was, voelde deze zwangerschap als een zware last. “Ik deed mijn best om blij te zijn,” vertelt ze. “Maar diep vanbinnen was er angst en een gevoel van machteloosheid.” Ze zat gevangen in een situatie zonder uitweg.
De geboorte van haar derde kind veranderde weinig aan deze gevoelens. Ondanks haar liefde voor haar kindje, was er een blijvend gevoel van spijt.
“Het klinkt misschien erg,” zegt Sanne met trillende stem. “Maar ik kon dat gevoel niet van me afschudden dat dit niet de weg was die ik had gewild.”
Met de komst van hun derde kindje kwamen er nieuwe obstakels. De routine die ze eindelijk onder de knie hadden met hun twee kinderen, werd weer onvoorspelbaar. “Het voelde alsof alles waar we voor hadden gewerkt, wegglipte,” zegt ze. De fysieke vermoeidheid, maar vooral de emotionele uitputting, namen de overhand.
Sanne’s relatie met haar partner kwam onder druk te staan. “We maakten meer ruzie dan ooit,” deelt ze. “Ik voelde me zo alleen met mijn gevoelens. Hij probeerde me te begrijpen, maar ik kon het hem gewoon niet uitleggen. Hoe leg je uit dat je iets niet wilde wat nu zo belangrijk is voor je gezin?” Deze gevoelens van eenzaamheid maakten het extra zwaar voor Sanne.
Toch blijft Sanne zich inzetten voor haar gezin. Ze erkent dat haar gevoelens ingewikkeld zijn en zoekt manieren om ermee om te gaan. Ze krijgt nu hulp van een therapeut om haar gevoelens beter te begrijpen en om verder te kunnen. “Ik weet dat ik van mijn kind hou,” zegt ze vastberaden. “Maar ik moet eerlijk zijn over hoe ik me voel, zodat ik kan genezen en er echt voor mijn kinderen kan zijn.”
Sanne’s verhaal toont aan dat niet elke zwangerschap of gezinsuitbreiding een sprookje is. De werkelijkheid kan chaotisch en pijnlijk zijn en de gevoelens die daarbij horen, zijn niet altijd gemakkelijk te begrijpen. Door eerlijk te zijn over haar ervaringen, hoopt Sanne niet alleen zichzelf te helpen, maar ook anderen in vergelijkbare situaties. “Je bent niet alleen,” benadrukt ze. “En het is oké om te voelen wat je voelt.”