Als vader die van een uitkering leeft, voelde de aanschaf van een fatbike als een grote stap. Om eerlijk te zijn, het kostte me best veel moeite om het financieel voor elkaar te krijgen. Toch vond ik het belangrijk dat mijn zoon, Hamza, dat gevoel van vrijheid kon ervaren. Dus begon ik met het opzijleggen van wat geld elke week. Ik struinde door parken en over fietspaden, op zoek naar lege flessen en blikjes voor statiegeld.
Het was niet eenvoudig en soms behoorlijk uitputtend, maar telkens wanneer ik dacht aan de blijdschap in Hamza’s ogen, vond ik de energie om door te gaan. Elk ingezameld bedrag bracht ons dichter bij ons doel.
Eindelijk was het zover: we hadden genoeg geld om de fatbike te kopen. Hamza’s stralende glimlach was onbetaalbaar. Voor hem was het niet zomaar een fiets; het was het resultaat van doorzettingsvermogen en inzet. Hij begreep dat deze fiets symbool stond voor zijn groeiende onafhankelijkheid.
Nieuwe Wetgeving en Zorgen
Er is nu echter iets anders aan de hand. Er zijn geruchten dat de overheid plannen heeft om een minimumleeftijd voor fatbike-gebruikers in te voeren. Dit baart me zorgen, want de vrijheid die Hamza nu heeft, zou op het spel kunnen komen te staan. Als de nieuwe wet erdoor komt, moet hij misschien de bus nemen in plaats van fietsen. Het idee dat zijn gelukkige fietsmomenten zouden kunnen verdwijnen, doet me pijn.
De fatbike betekent veel voor hem – het is niet zomaar een vervoermiddel. Het is een kans om onafhankelijkheid en verantwoordelijkheid te leren. Het idee dat zulke belangrijke lessen verloren kunnen gaan door een wet die geen rekening houdt met specifieke situaties, maakt me bezorgd. Waarom zou een wet iedereen over dezelfde kam scheren?
Ik snap dat veiligheid erg belangrijk is en dat er ongelukken zijn geweest met fatbikes. Maar Hamza rijdt altijd voorzichtig, en we hebben de verkeersregels goed doorgenomen. Waarom zouden kinderen die verantwoord rijden de dupe moeten worden van anderen die dat niet doen? Het voelt alsof er geen ruimte is voor kinderen die wel op een verantwoorde manier kunnen fietsen.
We hebben als gezin beperkte middelen, dus hem dagelijks met de auto naar school brengen is geen optie voor ons. Natuurlijk is er openbaar vervoer, maar Hamza geniet veel meer van zijn fietstocht. Als hij straks langer onderweg is of in de regen op de bus moet wachten, voelt dat als een inperking van zijn vrijheid.
De regels voor fatbikes worden steeds strenger, zonder ruimte voor uitzonderingen of vertrouwen in ouders. Hamza heeft bewezen dat hij zijn verantwoordelijkheid serieus neemt. Dat zou juist aangemoedigd moeten worden, niet tegengewerkt. Regels die zulke initiatieven belemmeren, maken het voor ouders moeilijker om deze waarden over te dragen.
Uiteindelijk wil ik mijn kinderen leren wat verder gaat dan alleen regeltjes: zelfstandige beslissingen nemen, respect hebben voor anderen en leren omgaan met verantwoordelijkheden. De overheid zou ouders het vertrouwen moeten geven dat we de juiste beslissingen voor onze kinderen maken.
De mogelijke wetswijziging maakt me bewust van hoe onze samenleving soms de ruimte van de jeugd beperkt. Beleidsmakers zouden verder moeten kijken dan alleen regelgeving en kansen scheppen voor de persoonlijke groei van zelfstandige en verantwoordelijke kinderen.