Inge is 48 jaar, single en moeder van drie kinderen. Ze is al een tijd thuis en ontvangt maandelijks 3000 euro.
Geen baan, geen verplichtingen, geen stress. Dankzij toeslagen, uitkeringen en een korting op de huur loopt alles op rolletjes.
Inge is al een tijd in de ziektewet. Het begon met rugproblemen en later kwamen er burn-out symptomen en “vage vermoeidheidsklachten” bij.
Ze zegt dat ze wel wil werken, maar vraagt zich af: “Waarom zou ik dat doen? Ik houd nu meer geld over dan wanneer ik werk.”
Als ze een baan zou nemen in de zorg of kinderopvang, zou ze netto ongeveer 2200 euro verdienen en moet ze haar toeslagen opgeven.
“Waarom zou ik 32 uur per week willen werken voor minder geld dan dat ik nu krijg door thuis te zijn? Dat is toch raar?”
Ze zegt dat dit niet haar keuze was, maar nu ze in deze situatie zit, zou ze wel raar zijn om te veranderen.
Netflix
Inge beweert niet lui te zijn. Ze doet de was, kijkt Netflix en haalt de kinderen op van school. Maar echt werken, dat doet ze liever niet.
“Werk is stress, gedoe, doelen halen, bazen. Waarom zou ik mezelf dat aandoen als ik thuis prima zit?”
Ze spreekt openhartig over haar situatie zonder zich te schamen. “De regels zijn er, ik maak er gebruik van. Iedereen zou het doen als ze konden.”
De kinderen doen het goed op school, het huis is gezellig, en financieel gaat het prima. “Ik voel me niet arm of kansloos.”
3000 euro
Haar uitkering, kindgebonden budget, huurtoeslag en zorgtoeslag brengen samen bijna 3000 euro per maand binnen. Netto.
Als ze een baan zou nemen, zouden veel van deze regelingen verdwijnen. Werken wordt dan een verliespost in haar maandelijkse begroting.
“Waarom zou ik zestien uur per week gaan poetsen of in een supermarkt helpen als dat me alleen maar geld kost?”
Inge heeft zelfs sollicitaties afgewezen omdat ze er financieel op achteruit zou gaan. “Dat noem ik gewoon nadenken.”
Soms overweegt ze het toch, uit verveling. Maar die gedachte verdwijnt al snel bij het zien van de cijfers.
Zo nu en dan voelt ze een beetje schaamte, vooral als mensen in haar omgeving klagen over hun belastingdruk of werkdruk.
“Toch denk ik dan: jullie hebben hiervoor gekozen. Ook ik maak een keuze, alleen een andere.”
Ze is zeker niet de enige. In haar buurt kent ze meerdere moeders in eenzelfde situatie. “Wij zorgen voor elkaar en de kinderen. Is dat niks waard?”
Volgens Inge is het systeem niet bestand tegen misbruik, maar ook niet stimulerend. “Ze belonen niet werken echt beter dan werken.”
Zou ze ooit weer willen werken? “Misschien als het echt niet anders kan. Maar nu? Nee, dat zou gewoon niet slim zijn.”
Voor haar is het geen moreel probleem, maar een logische keuze. “Als je beloond wordt voor nietsdoen, waarom zou je veranderen?”
Ze zegt dat de politiek hieraan iets moet doen. “Tot dan blijf ik doen wat voor mij werkt.”
Wat vindt de lezer?
Is Inge iemand die slim gebruikmaakt van het systeem, of zijn deze regels aan verandering toe? Moet de overheid ingrijpen, of doet zij wat haar goed recht is? Wat vind jij ervan? Laat het weten.