Het klinkt misschien hard, maar ik heb mijn kleinzoon uit mijn testament geschrapt. Het was geen beslissing die ik zomaar nam, maar op een gegeven moment was de maat vol. Hij komt bijna nooit langs, laat zelden wat van zich horen en lijkt alleen maar met zijn eigen dingen bezig te zijn. Ik snap dat hij jong is en volop bezig met zijn carrière, maar het doet toch pijn dat ik geen deel meer uitmaak van zijn leven.
Ik herinner het me nog goed toen hij klein was. Hij was mijn eerste kleinkind, een leergierig ventje met een brede glimlach. Hij kwam vaak langs om samen de eendjes te voeren in het park of om een potje kaarten te spelen. Die momenten waren me heel dierbaar en ik dacht altijd dat we een speciale band hadden. Maar naarmate hij ouder werd, kwamen de bezoekjes steeds minder vaak voor. In het begin dacht ik dat het gewoon een fase was, dat hij druk was met school, vrienden en later werk. Maar die zogenaamde fase is er nog steeds.
Ik heb vaak geprobeerd contact te houden. Ik belde hem, stuurde een bericht, en nodigde hem uit om eens een kopje koffie te komen drinken. “Ja opa, ik kom snel langs,” beloofde hij dan, maar dat gebeurde nooit. Uiteindelijk ben ik gestopt met bellen en berichtjes sturen. Waarom zou ik blijven aandringen als hij zelf nooit eens het initiatief neemt om even langs te komen? Hij woont niet eens ver weg, het is nog geen kwartiertje rijden, maar zelfs dat lijkt te veel gevraagd.
Toen dacht ik: als hij geen tijd of interesse heeft om langs te komen, waarom zou ik dan mijn erfenis aan hem nalaten? Dat klinkt misschien materialistisch, maar voor mij draait het om wederzijds respect.
Herziening van Erfenis
Er zijn genoeg mensen die wél de moeite nemen om bij mij langs te komen. Mensen die tijd maken om te praten, een wandeling te maken of gewoon voor me klaar te staan. Waarom zou ik hen minder waarderen dan iemand die me links laat liggen?
Ik ging naar mijn notaris en vertelde dat ik mijn testament wilde aanpassen. Mijn kleinzoon werd verwijderd. In plaats daarvan heb ik mijn bezittingen toebedeeld aan mijn andere kleinkinderen en goede vrienden, degenen die er wel voor me zijn. De notaris keek even verbaasd, maar voerde mijn verzoek zonder vragen uit. En eerlijk gezegd voelde dat als een opluchting, alsof er een last van mijn schouders viel.
Natuurlijk vraag ik me af hoe mijn kleinzoon zal reageren als hij het te weten komt. Misschien voelt hij zich gekwetst, misschien vindt hij het oneerlijk. Maar ik ben benieuwd of hij begrijpt hoe zijn jarenlange afwezigheid en stilte voor mij voelden. Zal hij inzien dat het niet om het geld gaat, maar om het gevoel niet belangrijk te zijn in zijn leven?
Ik wil niemand pijn doen met deze beslissing. Maar ik wil ook niet doen alsof alles goed is als dat niet zo is. Misschien ziet hij dit ooit als een wake-up call, een kans om zijn levensprioriteiten te herzien. Of misschien ook niet. Ik kan alleen hopen dat hij op een dag beseft wat hij verloren heeft, niet alleen materieel, maar vooral in de zin van familie en samenzijn.
Soms denk ik terug aan die momenten in het park, toen we op een bankje zaten en hij met fonkelende ogen vertelde over zijn dromen en de toekomst. Ik mis die tijd, dat geef ik toe. Maar ik kan het verleden niet terughalen en wil mijn laatste jaren niet doorbrengen met teleurstelling. Daarom heb ik gedaan wat ik dacht dat juist was, zelfs als anderen dat misschien niet snappen.
Dit is mijn leven, en dit is mijn keuze. En ik geloof dat ik het recht heb om zo’n beslissing te nemen.