Wanneer je kind de mist in gaat
Hoe graag je ook denkt dat je kind alles vlekkeloos doet, niemand komt zonder haperingen door het opgroeien. Kind-zijn is één lange oefenronde: je probeert iets, het gaat mis, en hopelijk steek je er iets van op. Wat telt, is niet alleen de fout zelf, maar vooral wat je daarna met die misstap doet.
Waarom ouders straffen geven
Daarom bestaat straf eigenlijk: je maakt een verkeerde keuze en draagt de gevolgen, zodat je snapt dat je over een grens bent gegaan. Soms is dat een kleine correctie, soms een harde wake-upcall. In dit verhaal koos een vader voor dat laatste toen hij hoorde wat zijn dochter op school had uitgespookt.
Een vader die ingreep met grof geschut
De tienerdochter had in de klas een klasgenootje bespot dat door chemotherapie kaal was geworden. Toen haar vader dat hoorde, was hij niet alleen kwaad, maar vooral diep teleurgesteld. Om te voorkomen dat ze ooit nog zoiets zou flikken, pakte hij het extreem aan: hij scheerde haar hoofd, zodat ze aan den lijve zou ervaren hoe het voelt om in de positie van dat meisje te staan.
Nog wat olie op het vuur
Tegenover CafeMom vertelde hij dat er meer achter zat. Zijn dochter heeft verkering met de ex van het zieke meisje, en er rommelde al een tijdje van alles. In de klas liep een woordenwisseling uit de hand door geroddel over relaties en loyaliteit. Volgens de vader riep het andere meisje dat de vriend van zijn dochter haar alleen voor seks gebruikte en noemde ze zijn dochter een slet. Dat schokte hem op zich al: hij wist niet eens dat zijn dochter seksueel actief was. Vanaf daar ging het mis en belandden ze bij wat hij het “pruikenincident” noemde.
“Zo heb ik haar niet opgevoed”
De vader zegt dat de twee al kibbelden sinds zijn dochter met die jongen ging. Typisch pubergedoe, vindt hij, maar dat maakt haar gedrag nog niet oké. Wat hem het meest trof, was hoe ze zich bij de onderdirecteur gedroeg: geen spoortje spijt, alleen uitvluchten. Ze vond dat het andere meisje het had verdiend. Voor hem werd daar een harde grens overschreden.
“Geen pruik. Zo naar school.”
Hij koos bewust voor een zichtbare consequentie. “Geen pruik,” zou hij gezegd hebben. “Ze gaat zo naar school tot het teruggegroeid is.” Dat zorgde meteen voor een storm aan reacties, zowel online als in hun omgeving. Veel mensen, onder wie de moeder van het meisje, vonden dat hij veel te ver ging. Zij waren bang dat zijn dochter nu zelf doelwit van pesterijen zou worden.
Waar het hem om ging: empathie forceren
De vader laat zich niet afschrikken door kritiek. Precies dát was volgens hem de bedoeling: zijn dochter laten voelen hoe het is om bekeken te worden om iets waar je geen controle over hebt. Hij vond dat ze een basisgevoel voor empathie miste en wilde met een les die je niet snel vergeet duidelijk maken hoe pijnlijk buitensluiting is. Hij hamert erop dat hij pesten verafschuwt en het onverteerbaar vindt als ouders wegkijken omdat ze hun “engel” niet onder ogen willen zien.
Grenzeloos, of broodnodig?
De discussie draait vooral om de vraag of dit opvoeden is of kleineren. Critici vinden dat je met schaamte geen empathie kweekt, maar eerder angst en wrok. Anderen zeggen dat sommige overtredingen een stevige aanpak vragen, juist omdat woorden dan niet meer genoeg zijn. De vader blijft erbij dat hij een duidelijke, directe les wilde geven en dat een milde straf te weinig impact had gehad.
Hoe kijk jij hiernaar?
Vond deze vader een grens overschrijden door het hoofd van zijn dochter te scheren, of was het een harde maar rechtvaardige manier om haar te laten voelen wat pesten doet? Waar trek jij de lijn tussen corrigeren en vernederen, en hoe leer je een tiener echte empathie? We horen graag jouw mening.