Je bladert langs een vergeelde kleurenafdruk. Een clubje jonge meiden staat losjes bij elkaar en poseert voor de camera. De outfits zijn simpel en verzorgd: blouses, rokjes, laarzen. Geen grote merken, geen uitdagende trends, geen dikke lagen make-up. Hun gezichten zijn puur, zonder opgevulde lippen, botox of contourlijnen. Niemand kijkt naar een telefoon — die zijn er simpelweg niet. Ze zijn gewoon aanwezig, in het moment.
Het geheel straalt rust uit, onschuldig, haast tijdloos.
En toch… er schuurt iets. Wat wringt er aan deze foto?
het antwoord:
Het rare is juist hoe normaal alles oogt — zó ongewoon normaal vergeleken met nu. Deze meiden komen uit de jaren zeventig, een periode waarin uiterlijk niet werd gedicteerd door social media, de schoonheidsbranche of digitale filters.
Hun smalle lijven zijn niet ontstaan in de sportschool of door crashdiëten, maar door een druk, actief dagelijks leven. Wat je ziet aan hun houding en uitstraling komt niet van TikTok of Instagram, maar van thuis, school en de buurt. Geen duckface, geen prikjes, geen drang om te scoren.
Misschien is dát wel het meest opvallend: het ontbreken van al het hedendaagse. Het voelt vreemd, terwijl het ooit de norm was. Wie die jaren meemaakte, zegt het vaak zonder twijfel: in de jaren zeventig was het beter. Minder oppervlakkig. Meer verbondenheid. Simpeler — en daardoor vaak gelukkiger.