Rachid’s keuze
Net buiten de stad, in een knus dorp, staat een pizzeria die direct opvalt. Eigenaar Rachid, 43 jaar en doorgewinterd in de horeca, hanteert een opvallende huisregel: kinderen jonger dan acht zijn niet welkom. Dat besluit levert zowel complimenten als kritiek op, maar voor Rachid voelt het als de juiste weg voor zijn zaak en zijn gasten.
Met ruim twintig jaar ervaring weet Rachid hoe bepalend de sfeer is. Terwijl hij achter de bar een espresso drinkt, zegt hij: “Veel mensen hebben niet door hoeveel invloed ambiance heeft op een restaurant.” Zijn doel: een plek waar je even loskomt van de dagelijkse drukte en ongestoord van goed eten geniet. De laatste jaren merkte hij echter dat dat lastiger werd door jonge kinderen. “Hoe schattig ze ook zijn, kleintjes kunnen flink rumoerig zijn.”
Hij schuift de schuld niet bij kinderen neer, maar ziet ze wél als een uitdaging voor de rust die hij wil neerzetten. “Ik heb zelf kids grootgebracht, dus ik weet hoe pittig het kan zijn om met een peuter uit eten te gaan. Alleen is mijn pizzeria klein, en jonge kinderen kunnen de beleving van andere gasten snel beïnvloeden.”
Het besluit om kinderen onder de acht niet toe te laten, kwam niet in één klap tot stand. Jarenlang zocht Rachid naar de juiste balans tussen toegankelijk zijn voor iedereen en een prettige, rustige ervaring voor zijn vaste gasten.
“Als er meerdere gezinnen tegelijk binnenkwamen, werd het soms gewoon te onrustig. Kleine kinderen die moe zijn of zich vervelen, maken geluid. Dat is niet alleen zwaar voor de ouders, maar ook voor andere gasten die in alle rust willen eten. Op een gegeven moment kon het gewoon niet meer zo.”
Een lastige keuze
Volgens Rachid was deze ingreep nodig om het welzijn van zijn andere gasten te bewaken en hun ervaring te verbeteren. Hij kreeg steeds vaker signalen van trouwe bezoekers dat het te druk en luid werd, waardoor ze niet meer konden ontspannen zoals eerst.
Met gemengde gevoelens voerde hij de regel uiteindelijk toch door. “Je wilt niemand buitensluiten, dat voelt nooit goed. Maar het comfort van mijn gasten staat voorop. Daarom moest ik kiezen voor de rust en kwaliteit die bij deze plek horen.”
De manier waarop hij dat communiceerde, pakte hij zorgvuldig aan. Hij wilde voorkomen dat mensen dachten dat hij iets tegen kinderen had. “Ik benadruk steeds dat het draait om de sfeer die ik hier wil neerzetten. Een plek voor mensen die relaxed willen genieten, dat is wat ik bied.”
Hoewel hij eerst bang was voor boze reacties, bleek het merendeel juist positief. “Veel vaste gasten snapten het meteen. Sommigen noemden het dapper, anderen zeiden zelfs dat ze hierdoor juist vaker terugkomen.”
Hij snapt dat niet iedereen ermee akkoord is. “Ik begrijp dat sommige mensen dit beleid bot of discriminerend vinden. Maar ik leg altijd uit dat het niks met een afkeer van kinderen te maken heeft; het gaat puur om de beleving die ik wil waarborgen. Er zijn genoeg zaken waar gezinnen heel welkom zijn, alleen mijn pizzeria is daar niet de juiste plek voor.”
Ondanks kritiek staat Rachid volledig achter zijn besluit. “Dit is mijn zaak, mijn passie. Ik werk hard om een plek te creëren waar je echt kunt ontspannen en lekker kunt eten. Soms horen daar moeilijke keuzes bij. Uiteindelijk draait het om tevreden gasten.”
Met zichtbare trots loopt Rachid langs de tafels en heet hij iedereen welkom. “Als ik zie dat mensen glimlachend van hun pizza genieten en zich op hun gemak voelen, weet ik dat ik goed heb gekozen. Het gaat niet om hoeveel mensen er binnen zitten, maar om hoe ze zich voelen. Dat is waar het om draait.”
Zijn beleid om kinderen onder de acht jaar niet toe te laten blijft gespreksonderwerp, zowel in de zaak als daarbuiten. Voor Rachid is de focus helder: het gaat om de juiste mix van rust, kwaliteit en gastvrijheid. “Ik wil dat je hier met een fijn gevoel komt eten, en dat zie ik nu gelukkig steeds vaker gebeuren,” zegt hij tevreden.