Marjan is 61, moeder van drie, en kwam recent in een lastige situatie terecht. Ze heeft haar kinderen jarenlang alles gegeven, maar op een dag vond ze dat het moment was aangebroken om hen te vragen mee te betalen aan de kosten in huis. Dat verzoek viel niet goed: haar kinderen reageerden boos. In dit verhaal lees je wat Marjan meemaakte en hoe breder gedacht wordt over kostgeld vragen aan volwassen kinderen.
Het grootste deel van haar leven zette Marjan haar kinderen op de eerste plek. Ook toen ze volwassen werden, zorgde ze dat het hen aan niets ontbrak. “Mijn focus lag altijd op hun welzijn; geld vragen klopte voor mijn gevoel niet,” vertelt Marjan. “Maar toen mijn financiële situatie verschoof en alles duurder werd, merkte ik dat het niet meer haalbaar was om alles alleen te dragen.” Ze besefte dat ze niet de enige ouder is die worstelt met de vraag wanneer je mag verwachten dat je kinderen financieel meedoen.
Een moeilijke afweging
Voor Marjan werd kostgeld een thema toen ze zag dat haar uitgaven stegen terwijl haar inkomen achterbleef. “De rekeningen liepen op, boodschappen werden duurder en ik maakte me zorgen over later,” legt ze uit. Ze besloot het gesprek voorzichtig te openen in de hoop op begrip. “Maar hun reactie verraste me enorm,” zegt Marjan. “Ze voelden zich tekortgedaan.”
Haar oudste, Erik van 28, was het felst. “Hij zei dat ik hen vroeger nooit om geld heb gevraagd en vond het nu oneerlijk,” vertelt ze. Dat raakte haar en zette de discussie weer op scherp: hoort kostgeld vragen bij opvoeden, of moet je als ouder blijven zorgen, wat er ook gebeurt?
Over kostgeld van volwassen kinderen die nog thuis wonen lopen de meningen uiteen. De één vindt het een goede manier om hen voor te bereiden op de realiteit en met geld om te leren gaan. De ander vindt dat ouders, zolang het kan, hun kinderen blijven steunen uit onvoorwaardelijke liefde. “Ik wil niet dat ze denken dat ze niet welkom zijn, maar ik moet ook aan mijn eigen toekomst denken,” zegt Marjan. Het blijft laveren tussen hart en portemonnee.
Marjan legde haar dilemma voor aan vrienden en familie. De reacties verschilden. Sommigen vonden dat ze gelijk had en dat haar kinderen oud genoeg zijn om verantwoordelijkheid te nemen. Anderen vonden dat ze hen juist moest blijven helpen, wat het ook kost. Haar vriendin Sandra moedigde haar aan om vast te houden aan haar besluit. “Ze moeten leren wat verantwoordelijkheid is,” zegt Sandra. “Geld komt niet vanzelf; het leven is duur en je moet je eigen boontjes leren doppen.”
Hoe pijnlijk ook, Marjan bleef bij haar keuze. Ze maakte duidelijk dat haar liefde niet veranderd is, maar dat deze stap nodig was. Ze stelde voor om samen naar de cijfers te kijken en opties door te nemen. “Ik wil dit als team oplossen. We moeten kunnen praten en aan beide kanten water bij de wijn doen,” zegt ze.
Marjans verhaal laat zien hoe ingewikkeld de relatie tussen ouder en kind kan worden als kinderen volwassen zijn. Kostgeld vragen voelt soms zwaar, maar kan nodig zijn om de financiële druk te verlichten én om verantwoordelijkheidsgevoel te stimuleren. Uiteindelijk draait het om openheid en elkaar willen begrijpen. Marjan hoopt dat haar kinderen later zien dat haar keuze voortkwam uit noodzaak, niet uit minder liefde. “Het zijn geen makkelijke gesprekken, maar ik geloof dat we er sterker uitkomen,” zegt ze vastberaden.
Met haar ervaring hoopt Marjan andere ouders houvast te geven die met hetzelfde worstelen. “We doen allemaal ons best, en soms horen daar moeilijke knopen bij,” benadrukt ze. “Als je eerlijk blijft en in gesprek gaat, kun je samen veel aan.”