Voor veel mensen voelt een eigen tuin als de ultieme droom: een stukje groen waar je zelf de touwtjes in handen hebt. Voor Astrid, 61 jaar, liep dat anders. Door de boom van haar buren dwarrelen er zóveel bladeren haar tuin in, dat haar buitenplek allesbehalve ontspannend is. Elke herfst verandert haar erf in iets dat meer wegheeft van een bosbodem, met bladeren over haar bloemperken, het terras en zelfs in de vijver. Ze heeft meerdere keren vriendelijk gevraagd of de buren de boom willen snoeien, maar daar komt geen reactie op.
Astrid is al jaren gek op tuinieren. Ze verzorgt haar bloemen met plezier en ploft graag met een boek neer op het terras. Sinds de boom naast haar tuin de hoogte in is geschoten, is het onderhoud alleen een stuk intensiever geworden. Bijna dagelijks loopt ze met de bezem door de tuin om blad te vegen en de vijver schoon te houden. Toch voelt het als dweilen met de kraan open: zodra er een windvlaag langskomt, ligt er weer een nieuwe lading.
Ze heeft haar buren netjes gevraagd om de boom wat terug te snoeien. “Het is echt een mooie boom, hoor,” zegt Astrid. “Maar die blaadjes krijg ik er telkens gratis bij.” Haar buren wuiven het weg. “Blad hoort bij de herfst,” reageerden ze, met daarachteraan dat een beetje natuur niemand kwaad doet.
Wat weegt mee en hoe pak je het aan?
Na wekenlang vegen en zonder dat haar buren iets doen, begint het Astrid steeds zwaarder te vallen. Ze houdt van bomen en snapt hun waarde, maar ze ziet ook hoeveel extra tijd het kost om alles netjes te houden. De extra klusjes door die ene boom drukken steeds meer op haar schouders. “Ik wil m’n weekenden niet besteden aan eindeloos vegen,” verzucht ze. “Dit is mijn tuin, niet de opvangplek voor hun boomresten.”
Ze speelt met de gedachte om een officiële klacht te doen, mediation te proberen of het onderwerp tijdens een buurtbijeenkomst te bespreken, in de hoop dat de buren eindelijk zien hoe vervelend het voor haar is. Tegelijkertijd twijfelt ze, bang dat zo’n stap de sfeer in de straat geen goed doet.
Conflict is precies wat Astrid wil vermijden. Tegelijk vindt ze dat ze recht heeft op een tuin waar ze zonder gedoe van kan genieten. Het blijft een lastige spagaat: aan de ene kant haar liefde voor de natuur, aan de andere kant de frustratie van telkens opnieuw opruimen. Iedere keer dat ze alles aanveegt en de wind weer nieuwe bladeren laat vallen, vraagt ze zich af waarom het zo moeilijk is om rekening met elkaar te houden.
Misschien, denkt ze, helpt een rustig gesprek nog eens, samen zoeken naar een praktische oplossing of de buren uitnodigen om een keer mee te helpen met opruimen. Uiteindelijk wil ze gewoon zorgeloos genieten van haar eigen plek, zonder voortdurend achter de natuur aan te rennen. Voor nu blijft ze hopen op verandering—bij de buren, of met een beetje geluk bij de wind.