Johan is 32, heeft een voltijdbaan, zet fanatiek geld opzij en staat al jaren op de wachtlijst voor iets betaalbaars. Toch woont hij nog steeds in een piepklein flatje van 42 vierkante meter, waar hij letterlijk over de wasmand moet klauteren om zijn balkon te bereiken. Niet omdat hij te kritisch is. Niet omdat hij te weinig verdient. Maar omdat de woningen die passen bij waar hij nu in het leven staat simpelweg niet beschikbaar komen.
En als je het Johan vraagt, ligt een groot deel van de oorzaak bij één groep: senioren die in grote huizen blijven zitten, vaak solo of met z’n tweeën, terwijl die woningen ooit bedoeld waren voor gezinnen zoals het zijne.
Dat klinkt hard, omstreden en voor sommigen bot, dat weet hij. Toch verwoordt Johan wat steeds meer jonge woningzoekers onder elkaar zeggen:
“De doorstroom is compleet vastgelopen, en ouderen zetten de hoofdbaan op slot.”
Waarom Johan er klaar mee is
Johan wijst naar zijn ouders. Ze wonen met z’n tweeën in een vrijstaande woning met vijf slaapkamers. Geen kinderen meer thuis, bijna nooit logees, geen enkele noodzaak voor zoveel meters. Verhuizen? “Te veel rompslomp”, “te duur”, “waarom zouden we”, zeggen ze.
Volgens Johan gebeurt dit in duizenden huishoudens. De woningmarkt lijkt één grote verkeersopstopping, maar de auto’s helemaal vooraan geven geen gas.
Zijn samenvatting is messcherp:
“We zetten starterswoningen neer, maar starters komen niet verder. We bouwen gezinswoningen, maar gezinnen zitten vast. Alles is op slot. En de sleutel ligt bij een generatie die weigert te bewegen.”
Hoe ver hij wil gaan
Volgens Johan gaat het met alleen vrijwilligheid nooit lukken. De overheid is veel te voorzichtig en bang om oudere kiezers voor het hoofd te stoten. De oplossing is volgens hem simpel, maar snoeihard:
“Iedereen van 65-plus die alleen in een huis groter dan 120 vierkante meter woont, moet verplicht kleiner gaan wonen.”
Verplicht. Geen vriendelijk advies. Geen stimulans. Geen subsidie.
Echt verplicht.
Voor hem is dat volstrekt logisch:
Starters hebben meters nodig.
Gezinnen hebben slaapkamers nodig.
Veel ouderen hebben meer woonruimte dan ze gebruiken.
Johan ziet dit als eerlijker verdelen van woonruimte. Net zoals je op school geen hele gymzaal bezet houdt voor één iemand die niet wil verkassen.
Wat dit volgens hem oplost
Zo’n maatregel levert volgens hem meteen op:
Meer beweging op de woningmarkt
Gezinnen kunnen eindelijk uit hun te krappe huizen weg.Minder druk op nieuwbouw
Minder weilanden vol beton, meer benutting van wat er al staat.Lagere huur- en koopprijzen
Meer aanbod is minder concurrentie.Hogere levenskwaliteit voor ouderen
“Iedereen vindt verhuizen sneu,” zegt Johan. “Maar kleiner wonen is vaak juist comfortabeler, veiliger en goedkoper.”
Hij begrijpt heus dat je aan je huis gehecht bent, maar hij vindt het scheef dat hele generaties geen kans krijgen omdat iemand blijft wonen in een woning die allang te groot is.
De tegenwind die hij krijgt
Tuurlijk, dit standpunt maakt mensen boos. Hij wordt weggezet als egoïst, onwetend en respectloos tegenover zijn eigen grootouders.
Johan haalt er zijn schouders over op.
“Zolang gevoel zwaarder weegt dan eerlijkheid, gaan we de wooncrisis nooit oplossen.”
Wat denk jij hiervan?
Is Johan te radicaal, kil en veel te dwingend?
Of zegt hij precies wat niemand hardop durft te benoemen: dat de wooncrisis pas echt te keren is als ouderen plek maken voor jongeren?