Peter, een man met misschien een beetje te veel humor, lacht en zegt: “Afval scheiden? Ach, ik mik alles in de bak op de hoek.” We kennen het allemaal wel: je begint enthousiast met het plan om netjes afval te scheiden, maar uiteindelijk verval je in oude gewoontes. Wat als je goede voornemen niet alleen mislukt, maar zelfs verandert in een gewoonte van alles bij elkaar gooien? Dit is een verhaal over dagelijkse hectiek, vermoeidheid en een peperdure designprullenbak die meer ergernis gaf dan gemak. Om nog maar te zwijgen van die 150 euro die ik misschien beter had kunnen uitgeven aan een jaarvoorraad vuilniszakken.
Het begin van alle goede voornemens
Toen die luxe afvalbak net geleverd was, kon ik mijn geluk niet op. Met meerdere compartimenten voor glas, papier, GFT en plastic, en restafval dat naar de container verderop moest, had ik het idee dat ik mijn steentje bijdroeg aan de wereld, categorie voor categorie.
Maar het drukke leven haalde me snel in. Eerst verhuisden we, en daarna werd mijn zoontje geboren – een schattige kleine dreumes die zich wonderwel transformeerde tot een piepkleine tiran op momenten van slaapgebrek.
De eenvoud van één vuilniszak
Het scheiden van afval veranderde van een bewuste keuze naar een luxeprobleem. Eerst vergat ik regelmatig het GFT-bakje, wat al snel een bioproject met schimmel werd. Op een hectische dag – weer zo’n nacht vol onderbroken slaap – stond ik met een stapel afval: luiers, babyvoedingpotjes en etensresten. Alles verdween in één zak. “Ik doe het later wel,” mompelde ik voor mezelf, maar dat moment kwam maar niet.
Wat ooit een eenmalige uitspatting was, werd al snel routine. Op een avond stond ik buiten met een verzameling vuilniszakken, in de hoop dat niemand me zou zien. Het voelde als stiekem theater waar ik geen trek in had. De 150-euro prullenbak leek ineens alleen maar decoratie.
Gemak versus milieuregels
Het klinkt misschien praktisch, maar echt goed voelde het niet. Elke keer dat ik met een volle vuilniszak door de poort sloop, hoorde ik slogans als “Verandering begint bij jezelf” echoën. Voor nu betekent het vooral dat mijn kind slaapt en ik minder gestrest ben. Mijn bijdrage aan het milieu zet ik even on hold.
Ons zoontje is inmiddels zes maanden en beetje bij beetje krijgen we ’s nachts meer rust. Er is eindelijk licht aan het eind van die vermoeiende tunnel. Misschien komt er een tijd dat ik weer met afvalscheiding aan de slag ga. Maar nu? Nu is alles even makkelijk in dezelfde zak en probeer ik het ironische karakter ervan te vergeten.
Dit verhaal is een combinatie van overtuigingen, knagend schuldgevoel en een flinke dosis zelfspot. Ach, een prullenbak kopen van 150 euro om het milieu helpen en dan toch alles samen in één bak gooien? Het klinkt bijna als een grap waarvan ik onbewust mijn grootste bijdrage heb gemaakt.
Bron foto: Wikipedia