Sara: Sinds Teun en ik samenwonen, zijn er een hoop dingen veranderd. We hebben ons eigen stekkie gecreëerd en genieten van onze tijd samen. Maar er is één ding waar ik maar niet aan kan wennen: zijn ouders. Ze komen elke week langs, zonder dat we dat hebben afgesproken, en eerlijk gezegd vind ik dat ontzettend vervelend.
Te dichtbij
Teun en ik hebben een huisje vlakbij zijn ouders, wat misschien mijn eerste “vergissing” was. Zodra ze hoorden dat we een huis hadden gevonden, gingen ze direct plannen maken om vaak langs te komen. Eerst vond ik het best gezellig, maar inmiddels vind ik het te veel van het goede. Hun wekelijkse bezoek voelt als een verplicht nummer, en ik zie er telkens weer tegenop.
De lange bezoekjes en bemoeienis
Het probleem is dat ze ook vaak lang blijven hangen. Of ze nu op een doordeweekse avond komen of op een zondagmiddag, voordat je het weet, zijn er uren voorbij. Ze bevragen me over van alles, van ons huishouden tot de inrichting en zelfs de kleinste beslissingen die we maken. Hun intentie is vast goed, maar hun opmerkingen voelen soms als kritiek. Het lijkt wel alsof ze steeds onze levensstijl onder de loep nemen, en ik voel me voortdurend op eieren lopen.
Teun ziet het probleem niet
Wat ik misschien nog wel het lastigste vind, is dat Teun er helemaal geen probleem in ziet. Hij is het gewend zijn ouders vaak te zien en vindt het belangrijk om contact te houden. Toch voelt het voor mij alsof we nooit echt een eigen leven kunnen leiden. Onze plannen worden elke week doorkruist door een bezoek waar ik niet om heb gevraagd. Ik kan niet relaxen als ze er zijn en voel me zelfs een beetje gecontroleerd in mijn eigen huis.
Twijfels om het aan Teun te vertellen
Ik weet niet of ik dit met Teun moet bespreken, uit angst dat hij het niet zal snappen. Het laatste wat ik wil, is dat hij denkt dat ik zijn ouders niet mag, want dat is echt niet zo. Ze zijn aardig en zorgzaam, maar ik wil ook wat ruimte en privacy. Ik zou willen dat ons huis een plek bleef waar wij onszelf kunnen zijn, zonder die voortdurende betrokkenheid van zijn ouders. Maar hoe vertel ik dit zonder zijn gevoelens te kwetsen?
Een oplossing zoeken
Het liefst zou ik willen dat ze wat minder vaak langskomen, of dat we op z’n minst afspraken maken over wanneer ze langskomen. Ik vraag me af of dat redelijk is, of dat ik gewoon moet leren omgaan met hun aanwezigheid. Misschien moet ik als partner wat flexibeler zijn als het gaat om de ouders van je vriend, maar ik vind het moeilijk.
Wat zou de lezer doen?
Wat zou jij doen? Hoe pak je te frequente en langdurige familiebezoeken aan zonder je partner te kwetsen? Heb jij tips of ideeën om deze kwestie op een rustige manier bespreekbaar te maken? Deel jouw advies!