Wouter, een man van 34, is helemaal uit het veld geslagen door de huizenmarkt. Bijna twee jaar al zijn hij en zijn vriendin op zoek naar een huis dat aan hun wensen voldoet, zonder succes. “Het voelt echt alsof er geen beginnen aan is,” zegt hij vermoeid. Telkens als ze denken dat ze een kans maken, wordt het huis hen voor de neus weggekaapt of schieten de prijzen razendsnel omhoog en kunnen ze het niet bijbenen.
Volgens Wouter ligt het probleem grotendeels bij gepensioneerden die blijven wonen in hun grote huizen. Veel ouderen bezetten ruime gezinswoningen, vaak alleen of met zijn tweeën, terwijl jonge stellen zoals hij en zijn vriendin achter het net vissen. “Het is gewoon niet eerlijk,” zucht hij. “Ze zitten al jaren in die woningen, met lege slaapkamers en een tuin waar ze niet naar omkijken, terwijl wij vastzitten in ons kleine appartement zonder enige opties.”
Wouters frustratie is wijdverspreid. Veel jonge gezinnen eindigen in te kleine huurwoningen of blijven bij familie wonen, simpelweg door het tekort aan beschikbare huizen. “De huizenmarkt zit muurvast,” constateert hij. “Er wordt veel te weinig bijgebouwd en tegelijkertijd blijft men in huizen wonen die wij hard nodig hebben.”
Verandering op de Woningmarkt
Wouter is overtuigd dat er iets moet veranderen en komt graag met zijn oplossing. Hij stelt voor dat gepensioneerden verplicht zouden moeten verhuizen naar kleinere huizen. “Waarom blijven zij in een huis met zoveel kamers waar ze niets mee doen? Dat is echt zonde,” verklaart hij.
Hoewel Wouter begrijpt dat niet iedereen blij zal zijn met zo’n gedwongen verhuizing, denkt hij wel dat er iets moet gebeuren. “Ik weet dat het lastig kan zijn voor sommigen om te horen dat je mensen moet dwingen om te verhuizen,” erkent hij. “Maar er moet iets gebeuren. Ouderen blijven zitten en wij staan met lege handen. Zonder een reden om te verhuizen, gebeurt er niks.”
Ook van vrienden en kennissen hoort Wouter vergelijkbare verhalen. Zo vertelde een vriend ooit over een bezoek aan een huis waar een ouder stel woonde. Hun kinderen waren al jaren het huis uit, maar door de herinneringen wilden ze niet verhuizen. “Ik begrijp dat volkomen, maar op een gegeven moment moet je ook ruimte maken voor de jongeren,” benadrukt hij.
Wouter denkt dat de overheid actie kan ondernemen door bijvoorbeeld financiële prikkels te bieden aan gepensioneerden die naar kleinere woningen willen verhuizen. “Geef ze een belastingvoordeel of andere compensatie. Zo wordt de stap makkelijker,” stelt hij voor.
Zo’n beleid zou niet alleen jonge families helpen, maar ook een impuls geven aan de woningbouw. Meer vraag naar kleinere, levensloopbestendige woningen kan de bouwsector nieuw leven inblazen en voor extra werkgelegenheid zorgen.
Hoewel veel ouderen een gedwongen verhuizing als bedreigend kunnen ervaren, hoopt Wouter dat mensen het grotere belang zien. “Het is niet alleen een kwestie van ruimte; het moet eerlijker verdeeld worden,” zegt hij. “Iedereen moet de kans krijgen op een fijn huis. Maar die kans wordt nu geblokkeerd door het gebrek aan doorstroming.”
Hij gelooft dat er weer beweging kan komen op de huizenmarkt als de juiste maatregelen worden getroffen. “Ik wil geen ruzie zoeken met gepensioneerden,” legt hij uit. “Maar om de huizencrisis op te lossen, moeten we eerlijk zijn. Blijven vasthouden aan het idee dat iedereen altijd in zijn huis kan blijven wonen, helpt ons niet vooruit.”