Mandy, 52 jaar, nam onlangs een besluit dat haar even uit het lood sloeg. In haar woonkamer, tussen haar planten en stapels boeken, blikt ze terug op wat er pas gebeurde. De zon stroomt naar binnen, maar haar gedachten dwalen af. Ze vertelt: “Ik heb mijn kat na een week teruggebracht naar het asiel, omdat hij te aanhankelijk was.” Die ene zin opent een breder gesprek over hoe onverwacht en intens het kan zijn om een huisdier in huis te halen.
Het idee van een dier om haar heen speelde al een tijd in haar hoofd. “Ik dacht dat een kat mijn leven gezelliger zou maken,” zegt ze. “Ik ben dol op dieren, en het leek me heerlijk om zo’n zachte metgezel om me heen te hebben.”
Toen ze de knoop doorhakte, ging ze naar het asiel. Daar ontmoette ze een klein katje met prachtige ogen en een speelse, vrolijke energie. “Op dat moment voelde het alsof het zo moest zijn,” zegt ze glimlachend terwijl ze terugdenkt aan die eerste klik.
Maar zodra het dagelijkse leven met een kat begon, kwam de realiteit ook binnen. “Ik had onderschat hoeveel ruimte en rust hij nodig had,” vertelt Mandy. “De eerste dagen waren fantastisch. Hij kroop bij me, speelde veel en was ontzettend lief. Alleen daarna begon hij constant te miauwen en zocht hij non-stop aandacht. Het voelde alsof ik nauwelijks nog een moment voor mezelf had.”
Die voortdurende aandacht maakte haar echt wakker. “In plaats van dat het me ontspanning gaf, voelde het benauwend,” geeft ze toe. “Mijn dag draaide ineens om hem, en dat voelde als een extra baan naast alles wat ik al te doen heb.”
Nadenken en de uiteindelijke keuze
In die korte tijd met de kat leerde Mandy veel over wat ze wel en niet aankan. “Ik had nooit gedacht dat ik zou twijfelen, maar ik bleek niet klaar voor de verantwoordelijkheid die bij zo’n dier komt kijken,” zegt ze eerlijk. “Het deed pijn om hem terug te brengen, want hij was echt een schat.”
Na veel wikken en wegen, en na gesprekken met vrienden en familie, besloot Mandy de kat terug te brengen naar het asiel. “Het was een van de moeilijkste keuzes die ik ooit heb gemaakt,” zegt ze met breekbare stem. “De mensen van het asiel waren heel begripvol en legden uit dat het soms simpelweg niet de juiste match is.”
Door die stap kreeg ze ook meer zicht op zichzelf. “Sommigen zeiden dat het beter was om te stoppen als het niet goed voelt, anderen vroegen of ik niet wat langer had kunnen doorzetten,” herinnert ze zich. “Daardoor ging ik extra aan mezelf twijfelen.”
Mandy denkt nog vaak aan het katje en hoopt dat hij nu een fijn thuis heeft. “Ik wens hem een plek waar hij alle aandacht krijgt die hij verdient,” zucht ze. “Ik weet dat het niet per se mijn schuld is, maar ik voel me toch schuldig. Waarom kon ik er niet meer van genieten?”
Toch leverde de hele ervaring waardevolle inzichten op. “Ik heb geleerd dat je eerlijk moet zijn over wat je aankunt. Huisdieren zijn geen spullen; je moet er echt goed over nadenken,” zegt ze. “Neem de tijd om te bepalen of het bij je leven past.”
Misschien komt er in de toekomst weer een dier, maar dan anders. “Ik wil eerst rustig uitzoeken wat ik echt wil,” zegt ze. “En kijken welk soort dier en welke dynamiek bij me passen.” Ze weet nu dat het niet alleen om liefde gaat, maar ook om timing en de juiste klik.
“Het heeft me dichter bij mezelf gebracht,” zegt Mandy. “Soms is liefde ook loslaten, zelfs als dat lastig is.” Ze glimlacht en kijkt de kamer rond. “Voor nu wacht ik liever even, totdat ik voel dat ik er echt klaar voor ben om een nieuw harig maatje in mijn leven te verwelkomen.”