Hoi, ik ben Maaike, 47 jaar jong. Op dit moment staat mijn wereld helemaal op zijn kop. Onze lieve hond Max is ernstig ziek. De dierenarts zette ons voor een lastige keuze: een intensieve behandeling die maar een beetje kans van slagen heeft of hem laten inslapen. Jan, mijn man, denkt dat het laatste beter is, omdat het meer menselijk lijkt. Maar ik kan het niet aan om hem kwijt te raken. Max betekent zoveel voor me; hij is familie voor mij.
Meer dan zomaar een hond
Max kwam zes jaar geleden op een perfect moment in ons leven. We hadden behoefte aan gezelschap. Jan en ik konden geen kinderen krijgen, iets dat altijd een pijnlijk, leeg gevoel gaf. Maar toen Max als puppy bij ons kwam, vulde hij die leegte op een magische manier. Hij is voor mij als een zoon, mijn alles.
Ik heb altijd met liefde voor hem gezorgd. Of ik hem nu moest trainen in de regen of lange wandelingen met hem maakte – waarbij hij vrolijk in de plassen sprong – Max heeft mijn leven op manieren die ik nooit had verwacht verrijkt. Hij is geen gewoon huisdier, hij maakt deel uit van ons gezin.
Nu hij ziek is, wil ik er alles aan doen om hem te helpen. De dierenarts stelt een zware operatie voor. De kans op succes is klein en het herstel is geen pretje. Zelfs daarna weten we niet hoe zijn leven eruit zal zien. Toch voelt het alsof we Max een kans moeten geven.
Verschillende meningen
Toen ik Jan mijn gedachten vertelde, was ik verbaasd over zijn reactie. Hij denkt dat het humaan is om Max te laten inslapen. De behandeling is niet alleen onzeker, zegt hij, maar ook prijzig. “Zonde van tijd en geld,” waarschuwde hij me. Bovendien maakt hij zich zorgen over de pijn die Max zou kunnen lijden – daar heeft hij gelijk in. Maar voor mij voelt het alsof Jan de handdoek in de ring gooit. “Zou je hetzelfde doen met een kind?” vroeg ik hem wanhopig. Voor mij is Max als ons kind en ik ben er nog niet klaar voor om hem los te laten.
Ik weet dat Jan het goed bedoelt. Hij ziet het welzijn van Max voor zich en wil zijn pijn verminderen. Hij stelde zelfs voor om, als Max er straks niet meer is, te kijken naar een nieuwe puppy. Maar dat idee maakt me alleen maar boos. Max is niet zomaar te vervangen en we kunnen niet meteen weer een nieuwe hond in huis halen. Als Max er niet meer is, wil ik de tijd nemen om dat te verwerken. Hoe moet ik verder zonder hem, mijn maatje?
Een zware beslissing
Jan kijkt ook naar de financiële kant. Hij vindt het niet verstandig zoveel geld uit te geven, vooral omdat we dan onze zomerplannen moeten opgeven. Maar voor mij maakt dat niet uit. Vakanties kun je altijd later plannen; dat geldt niet voor de kans om Max te redden. Ik begrijp zijn financiële zorgen, maar een vakantie is zo geboekt, terwijl Max’ leven niet opnieuw te plannen is.
We zitten klem en ik weet niet hoe ik verder moet. Hoe kan ik Jan overtuigen dat Max een kans op herstel verdient? Of is het misschien tijd dat ik toegeef dat het wellicht beter is hem niet te laten lijden, hoe zwaar dat ook is?
Ik vraag me af wat anderen in mijn schoenen zouden doen. Is het egoïstisch om te vechten voor mijn hond? Of heeft Jan gelijk dat we Max moeten laten gaan om hem verder pijn te besparen? Het voelt alsof ik moet kiezen tussen mijn gevoel en mijn verstand, en dat is een van de moeilijkste beslissingen ooit.
Ik hoop dat iemand me wat raad kan geven. Max is alles voor mij en ik wil het beste voor hem en ons gezin. Wat zou jij doen? Zou je Jan’s kant kiezen of moet ik vechten voor Max? Deel alsjeblieft je gedachten of advies. Misschien helpt jouw kijk op de zaak me om deze lastige keuze te maken.