Mirte had zich het leven met Thomas heel anders voorgesteld. Twee jaar lang hebben ze samen gewoond in hun knusse huisje met hun twee honden, Boef en Lola, die ze al van pups af aan verzorgden. Voor Mirte waren die honden veel meer dan zomaar huisdieren; ze waren echt onderdeel van haar gezin.
Maar na de verhuizing naar hun nieuwe woning stuitten ze op een onverwacht probleem. De familie van Thomas wilde niet meer op bezoek komen, en dat had een duidelijke reden: “We komen pas als die beesten weg zijn.” Volgens Mirte begon het allemaal op een koude zaterdagmiddag. De ouders van Thomas zouden langskomen voor een gezellige koffie.
Mirte had alles netjes opgeruimd en een taart klaargemaakt. Maar slechts een uur voordat ze zouden komen, belde de moeder van Thomas op om te zeggen dat ze toch niet kwamen. “We hebben het erover gehad,” zei ze wat schuldig, “maar we kunnen niet met die honden omgaan, excuses.”
Mirte was geschokt toen Thomas haar dit vertelde. “Vanwege Boef en Lola? Wat is er nou mis met onze honden? Ze zijn zo lief en goed opgevoed.” Thomas kon alleen maar zeggen dat zijn ouders er geen goed gevoel bij hadden.
Vanaf dat moment nam de spanning toe. Iedere keer als er plannen waren om samen te eten of wat te drinken, kwam er weer een excuus van Thomas’ ouders. “We komen wel als de honden weg zijn,” zei Thomas’ moeder kalmpjes, alsof het niet meer was dan even de honden ergens anders onderbrengen voor hun bezoek.
Een Escalerend Conflict
Tijdens een familiediner zonder de honden probeerde Mirte het onderwerp aan te kaarten, maar de reactie was fel. “Wij houden niet van honden en vinden ze echt vies,” zei Thomas’ vader resoluut. “Het haar overal en de geur, het is gewoon niet schoon.”
Mirte kon haar oren niet geloven. “Vies? Onhygiënisch? Ze zijn schoner dan sommige mensen die ik ken!” Thomas probeerde het onderwerp te sussen door voor te stellen om het later te bespreken, maar voor Mirte was de maat vol. “Waarom moeten wij ons leven omgooien vanwege jullie problemen?”
Thomas’ moeder hield haar poot stijf: “Jullie kiezen ervoor om met die honden te leven, dan kiezen wij ervoor om niet te komen. Als jullie ons willen zien, moeten jullie het anders aanpakken.” Dit sneed diep in Mirte’s hart. Moesten ze kiezen tussen hun honden en de familie van Thomas?
Op de terugweg naar huis met Thomas voelde Mirte de tranen opwellen. “Ze begrijpen niet hoe belangrijk Boef en Lola voor ons zijn,” fluisterde ze. “Ze verwachten dat we kunnen kiezen tussen ons gezin en de honden, maar dat is voor mij geen optie. Ik ga ze niet opgeven om hen te plezieren.”
Thomas, gevangen tussen zijn ouders en Mirte, begreep haar, maar zat in een lastig parket. “Ik begrijp je helemaal, Mirte, maar het zijn wel mijn ouders. Ik wil geen ruzie met ze.”
In de weken die volgden, hing er een gespannen sfeer. Mirte voelde dat de afstand met haar schoonfamilie alleen maar groter werd, zowel fysiek als emotioneel. Het leek alsof ze voor een keuze werd gesteld. “We komen wel als de honden er niet meer zijn,” hadden zijn ouders duidelijk gemaakt. Voor Mirte was dat ondenkbaar. “Onze honden horen bij ons; dat verandert niks.”
Het probleem voelde onoverkomelijk. Mirte zat klem tussen haar liefde voor de honden en de wens om een goede relatie met de familie van Thomas te houden. “Waarom moeten zij bepalen hoe wij leven?” vroeg ze zich steeds weer af. “Waarom moeten wij buigen voor hun wensen, terwijl zij niet eens proberen ons te begrijpen?”
Ze wist dat er geen simpele oplossing was. Haar honden betekenden alles voor haar. Als dat betekende dat ze zijn familie minder zou zien, dan moest dat maar. “Het is niet eerlijk,” dacht ze vaak, “maar als ze ons niet kunnen accepteren zoals we zijn, met Boef en Lola erbij, dan is dat eerder hun probleem dan het mijne.”