Als vader die leeft van een uitkering, was het kopen van een fatbike een grote beslissing. Eigenlijk, als ik eerlijk ben, zat het financieel eigenlijk niet binnen mijn mogelijkheden. Toch vond ik het cruciaal dat mijn zoon, Hamza, die geweldige ervaring van vrijheid krijgt. Dus begon ik elke week een klein beetje opzij te zetten. Ik struinde parken en fietspaden af op zoek naar lege flessen en blikjes voor het statiegeld.
Het was niet makkelijk en soms best vermoeiend, maar telkens wanneer ik dacht aan de stralende blik in Hamza’s ogen, voelde ik weer het verlangen om door te gaan. Elke ingezamelde euro bracht ons dichter bij ons doel.
Uiteindelijk kwam de dag dat we genoeg hadden gespaard, en samen kochten we de fatbike. Hamza’s blije gezicht was echt onbetaalbaar. Voor hem was het niet zomaar een cadeau; het was het symbool geworden van doorzettingsvermogen en vastberadenheid. Hij besefte dat deze fiets symbool stond voor zijn groeiende zelfstandigheid.
Nieuwe Regels en Bezorgdheid
Er speelt nu echter iets totaal anders. Er gaan geruchten dat de overheid overweegt een minimumleeftijd in te stellen voor fatbike-gebruikers. Dit vooruitzicht maakt me ongerust, want die vrijheid die Hamza nu ervaart, zou hierdoor bedreigd kunnen worden. Als de nieuwe wet wordt ingevoerd, mag hij misschien niet meer fietsen en moet hij de bus nemen. Het idee dat zijn vrolijke momenten op de fiets zouden kunnen verdwijnen, doet pijn.
Voor Hamza is zijn fatbike veel meer dan een vervoermiddel. Het is een manier waarop hij leert over onafhankelijkheid en verantwoordelijkheid. De gedachte dat zulke waardevolle lessen verloren kunnen gaan door regels die geen oog hebben voor individuele situaties, bezorgt me zorgen. Waarom zou een regel iedereen over dezelfde kam willen scheren?
Ik begrijp dat veiligheid belangrijk is en dat er ongelukken zijn gebeurd met fatbikes. Maar Hamza rijdt altijd voorzichtig en we hebben samen de verkeersregels doorgenomen. Waarom zouden kinderen zoals hij moeten boeten voor de fouten van anderen? Het voelt alsof er geen plaats is voor kinderen die wel verantwoord kunnen fietsen.
Onze middelen zijn beperkt, dus iedere dag met de auto brengen is voor ons geen optie. Natuurlijk is er openbaar vervoer, maar Hamza geniet zoveel meer van zijn fietstocht. Als hij straks langer onderweg is of in de regen op de bus moet wachten, voelt dat als een inperking van zijn vrijheid.
De regels rondom fatbikes worden steeds strenger, zonder ruimte voor uitzonderingen of vertrouwen in ouders. Hamza heeft laten zien dat hij zijn verantwoordelijkheid serieus neemt. Dat verdient aanmoediging, geen ontmoediging. Regels die zulke initiatieven belemmeren, maken het voor ouders lastig om deze waarden over te dragen.
Uiteindelijk wil ik mijn kinderen waarden leren die verder gaan dan alleen regels: zelf beslissingen nemen, respect voor anderen en het dragen van verantwoordelijkheden. De overheid zou ouders moeten vertrouwen dat we de juiste keuzes maken voor onze kinderen.
Het potentiële wetsvoorstel laat mij beseffen dat we vaak de jeugd te veel beperkingen opleggen. Beleid moet verder kijken dan alleen regels en kansen creëren voor de persoonlijke ontwikkeling van zelfstandige en verantwoordelijke kinderen.