Er zijn van die mensen die dingen uitspreken die meestal onuitgesproken blijven. Vandaag ben ik zo’n persoon. Ik ben Chantal, 32 jaar, en ik ben de moeder van twee kleintjes. En ja, ik heb spijt. Grote, intense en soms allesoverheersende spijt.
Mijn dochtertje van vijf is echt een schat, super wijs en altijd enthousiast. Maar mijn tweejarige zoontje? Dat is een kleine storm op pootjes. Dagelijks klinkt het geschreeuw, gegooid speelgoed, gebijt en gehuil als muziek in mijn oren. Geen pauzes, geen stopknop.
Vroeger dacht ik altijd dat kinderen een zegen waren. Een mooi idee, totdat je op je 32ste constant moe bent, onder gespuugd zit, en alweer onder de douche staat te huilen. En dan besef je dat je de shampoo bent vergeten te kopen.
Mijn man werkt elke dag twaalf uur. Hij zegt: “Het is allemaal voor het gezin.” Maar om eerlijk te zijn zit hij rustig op kantoor, met koffie erbij en een lekkere draaistoel. Ik zit daarentegen in de chaos, met vlekken op mijn kleren en een klein aapje dat op mijn hoofd klimt.
Bijna elke dag ben ik uren bezig met het moederschap. Voeren, luiers verschonen, veters strikken, bekers opruimen, ruzies oplossen, de afwas, en weer de luiers. Als ik even mazzel heb, kan ik douchen voordat de wijn wordt ingeschonken.
Ik verlang naar mijn oude zelf
Er was een tijd waarin ik écht leefde. Lange avonden op het terras met vrienden, korte tripjes, en gewoon ontspannen op de bank liggen zonder iemand die je lastigvalt of je spullen in de wc gooit.
Ik had dromen en plannen. Nu heb ik kruimels in mijn bh en snot op mijn trui. Ik ben de hele dag bezig, zonder een moment voor mezelf. Mijn lichaam bestaat alleen nog uit armen en benen om achter kleintjes aan te rennen.
Iedereen zegt altijd: “Geniet ervan, want het gaat snel.” Maar wat als ik het niet leuk vind? Wat als ik liever dat leven had zonder kinderen, waar ik rust had, mijn eigen gedachten kon hebben, en kon genieten van een warme koffie in stilte?
Ze zeiden dat kinderen je leven zouden verrijken. Maar niemand vertelde me dat ze ook je tijd, energie, relatie, en je identiteit zouden opslokken. Soms voel ik me eerder gevangen dan moeder, eerder uitgeput dan vol liefde.
Ik hou van mijn kinderen, echt waar. Maar liefde is niet altijd hetzelfde als gelukkig zijn. Je kunt van iemand houden en toch verlangen naar een ander soort leven. Een leven dat nu verloren lijkt. Dat is wat echt pijn doet.
De moeder die ik nooit wilde zijn
Ooit was ik degene die riep: “Ik word nooit zo’n klagende moeder.” Maar hier ben ik dan. Klappend op de kinderboerderij, terwijl ik droom van stilte, zon, wijn en een fatsoenlijk gesprek zonder gehuil of onderbrekingen.
Ik ben kwaad op een maatschappij die het moederschap romantiseert en ons dan laat verdrinken in vermoeidheid en schuldgevoelens. Moeder zijn is geen sprookje. Het is hard werken, elke dag weer, zonder vakantie, zonder erkenning, zonder salaris.
Mijn man zegt weleens: “Maar we hebben toch bewust voor kinderen gekozen?” Ja, dat klopt. Maar ik wist niet dat ik ook koos voor zelfverlies, mentale overbelasting en een eeuwige vermoeidheid. Geen enkele waarschuwing vooraf.
Durf ik het zeggen? Ik zou graag mijn leven zonder kinderen terug willen. Niet omdat ik mijn kleintjes niet waardeer, maar omdat ik mezelf ben kwijtgeraakt. Ik besta nog, maar diep onder al die speeltjes en constante schuldgevoelens.
Soms vraag ik me af: wat als ik het gewoon niet meer wil? Niet zozeer het ouderschap, maar de onmogelijke versie ervan die ik nu ervaar. Een versie zonder hulp, zonder pauzes, zonder ruimte voor wie ik ooit was of wilde zijn.
Wat vind jij?
Ben ik een slecht mens omdat ik dit uitspreek? Of juist eerlijker dan de meeste ouders durven te zijn? Hoeveel vrouwen voelen zich zo, maar houden zich stil? Hoeveel moeders huilen zichzelf in slaap terwijl ze overdag zeggen: “Alles gaat prima”?
Ik weet dat ik van ze hou. Dat is het probleem niet. Het probleem is dat zelfs liefde soms niet genoeg is wanneer je jezelf compleet moet opofferen tot er niets meer van jezelf over is. En dat zeg ik nu gewoon hardop.
Misschien noem je me egoïstisch. Of misschien juist moedig. Maar één ding weet ik zeker: spijt uitspreken betekent niet dat ik haat. Het is gewoon een vraag naar balans, naar erkenning, naar ruimte voor mezelf naast het moederschap.