De Weg Vooruit
Als advocaat heeft Estelle zelf altijd goed gepresteerd op school. Samen met haar partner, die als ambtenaar werkt, hebben ze hoge verwachtingen voor hun kinderen. “We willen dat ze succesvol en gelukkig zijn,” legt ze uit.
“Maar dat betekent niet dat we hen in een vaste mal willen persen.” Toch blijft het lastig om de juiste balans te vinden. De toekomst van Pien blijft een constant punt van zorg voor Estelle. “Wat als ze echt naar het vmbo gaat? Wat betekent dat voor haar toekomstmogelijkheden?” vraagt ze zich af.
Gesprekken met de leraren bieden niet altijd de geruststelling die ze hoopt. “Ze zeggen dat vmbo nu de meest geschikte keuze is,” vertelt Estelle. “Maar ik ben bang dat ze daar niet past of dat ze zich er niet thuis voelt.”
Deze onzekerheid zorgt ervoor dat Estelle steeds meer in haar eigen gedachten verstrikt raakt. Het is alsof ze vastzit in een cirkel van zorgen. “Ik wil het beste voor haar, maar wat is dat precies?” vraagt ze zich twijfelend af.
Haar dochter Pien lijkt niet helemaal de situatie te begrijpen. “Mama, ik wil gewoon leren net als de rest,” zei ze eens met tranen in haar ogen. Die woorden raken Estelle diep. “Het is hartverscheurend als je kind zich zo voelt,” zegt ze terwijl ze haar hoofd schudt. De onschuld van haar dochter en haar pogingen om te voldoen aan verwachtingen maken het extra moeilijk.
Estelle vraagt zich af hoe Pien zich zou voelen tussen kinderen met andere ambities. “Wat als ze niet genoeg uitgedaagd wordt?” denkt ze. Het idee dat haar dochter niet op haar plek is, maakt haar verdrietig. “Ik hoop dat ze zich niet minder voelt dan anderen,” zegt ze vastberaden.
Ondanks haar zorgen probeert Estelle optimistisch te blijven. “Misschien biedt het vmbo ook kansen,” overweegt ze hardop. “Het is niet het einde van de wereld. Misschien ontdekt ze er dingen die haar gelukkig maken.”
Die gedachte biedt een sprankje hoop in een verder lastige situatie. Maar de hoge verwachtingen in haar familie maken het moeilijk om volledig gerust te zijn. “Het is iets wat we samen moeten aanpakken,” besluit ze. “Ik wil dat ze weet dat onze steun altijd aanwezig is, wat ze ook doet in het leven.”
Naarmate de weken verstrijken en de beslissing dichterbij komt, voelt Estelle de spanning toenemen. “Ik hoop dat ze gelukkig is, ongeacht wat er komt,” zegt ze met gemengde gevoelens van hoop en angst. Haar liefde voor haar dochter is allesoverheersend, maar de druk bemoeilijkt het om een helder pad voor ogen te houden.
Het verhaal van Estelle is herkenbaar voor velen. In een samenleving waar succes vaak in cijfers wordt uitgedrukt, blijft de vraag hoe zij haar dochter kan helpen de steun en liefde te vinden om haar eigen pad te kiezen.