Roos is 35 en als alleenstaande moeder heeft ze moeite om rond te komen. Ze werkt in deeltijd en haar inkomen is laag, dus elke maand is het een uitdaging om haar gezin te onderhouden. Dit jaar organiseert de school van haar kinderen een uitstapje. Haar zoon gaat naar een pretpark, terwijl haar dochter een bezoek brengt aan de natuur. Kosten? Vijftig euro per kind. Voor sommige gezinnen haalbaar, maar voor Roos een enorme opgave.
Voor Roos is het belangrijk om eerst haar rekeningen te betalen, voor eten en andere noodzakelijke spullen voor haar kleintjes. Dingen zoals schoolreisjes? Daar is simpelweg geen ruimte voor in haar financiën. Ze denkt terug aan de blije gezichten van haar kinderen toen ze over het schoolreisje hoorden. Maar nu voelt ze de spanning in haar buik; weer moet ze hen teleurstellen.
Alleen het beste willen voor haar kinderen, maar zulke situaties brengt haar aan het twijfelen. Wat zouden anderen ouders zeggen? Zal de school haar kinderen anders behandelen omdat ze het geld niet op kan brengen? Alhoewel Roos weet dat er meer ouders zijn met dit probleem, voelt het vaak eenzaam.
Haar kinderen horen zonder zorgen mee te kunnen doen met hun vriendjes. Jammergenoeg herinnert de realiteit haar regelmatig aan hun geldzorgen. Roos heeft overwogen om aan de school te vragen of ze in termijnen kan betalen of om hulp te vragen, maar de schaamte belemmert haar. Ze wil geen assistentie vragen, bang voor wat anderen zullen denken.
Mensen hebben vaak hun oordeel klaar, en Roos heeft dat al ervaren. Waarom heeft ze geen fulltime baan? Waarom spaart ze niet meer? Niemand ziet hoe ze elke cent moet omdraaien om de basis te bekostigen. Ze liggen niet wakker van de zorgen over hoe ze de maand doorkomt. Het gaat niet alleen om geld, maar ook om trots die verloren gaat als je niet kunt geven wat anderen normaal vinden.
Ga naar de volgende pagina