Roos, 35 jaar, is een alleenstaande moeder en vindt het lastig om rond te komen. Ze werkt in deeltijd en haar inkomen is minimaal, waardoor elke maand een uitdaging is om voor haar gezin te zorgen. Dit jaar organiseert de school van haar kinderen een uitstapje. Haar zoon gaat naar een pretpark en haar dochter naar een natuurgebied. Kosten? Vijftig euro per kind. Voor veel gezinnen misschien betaalbaar, maar voor Roos een enorme opgave.
Ze geeft voorrang aan het betalen van de huur, het kopen van boodschappen en andere essentiële zaken voor haar kinderen. Extra’s zoals schoolreisjes passen simpelweg niet binnen haar beperkte budget. Ze herinnert zich de blije gezichten van haar kinderen toen ze het nieuws over het schoolreisje hoorden, maar nu voelt ze zich bezwaard omdat ze ze vermoedelijk moet teleurstellen.
Roos doet haar uiterste best voor haar kinderen, maar situaties zoals deze doen haar twijfelen. Wat zullen de andere ouders denken? Ziet de school haar kinderen anders omdat ze de kosten niet kan dragen? Hoewel ze weet dat ze niet de enige ouder is met deze struggles, voelt het vaak alsof dat wel zo is.
Ieder kind verdient het om zonder zorgen te genieten van dezelfde ervaringen als hun leeftijdsgenoten. Helaas maakt de realiteit met financiële beperkingen het moeilijker voor Roos. Ze heeft overwogen om de school te vragen of ze in termijnen kan betalen of hulp kan krijgen, maar schaamte weerhoudt haar ervan. Ze wil geen hulp vragen omdat ze bang is voor wat anderen zullen denken.
Mensen hebben vaak snel een oordeel, iets wat Roos maar al te goed weet. Waarom werkt ze niet meer uren? Waarom spaart ze niet meer? Men ziet niet hoeveel moeite ze doet om zelfs de basis te kunnen bekostigen. Niemand ligt naast haar wakker, piekerend over hoe ze de maand weer rond kan komen. Het gaat niet alleen om financiën, maar ook om de trots die je verliest als je niet kunt doen wat voor anderen vanzelfsprekend lijkt.
Op zoek naar oplossingen
Roos zit nog steeds in gedachten verzonken aan de keukentafel, terwijl de tijd doortikt. Ze weet niet goed hoe ze het aan haar kinderen moet vertellen dat er geen geld is voor het schoolreisje. Ze wil niet dat ze zich druk maken om de familieportemonnee, maar de waarheid verbergen is ook geen optie. Dit soort momenten zijn het pijnlijkst; het niet kunnen geven van iets waar haar kinderen zo naar uitkijken maakt de dagelijkse worstelingen zwaarder.
Ze ademt diep in en probeert na te denken over een oplossing. Hoe kan ze ervoor zorgen dat haar kinderen wel mee kunnen? Misschien moet ze toch overwegen om hulp te vragen, hoe moeilijk dat ook is. Om teleurstelling te voorkomen, moet ze een manier vinden om het geld bij elkaar te krijgen.
Het wordt nog moeilijker door mensen die geen begrip hebben voor haar situatie. Ze zien niet hoe hard ze werkt en dat er weinig ruimte is voor onverwachte uitgaven. Zelfs een kleine uitgave zoals een schoolreis kan voor haar een grote opoffering betekenen.
Toch laat Roos zich niet uit het veld slaan. Haar kinderen verdienen het om samen met hun klasgenoten te genieten van het uitstapje. Misschien kan ze creatief zijn en ergens anders op besparen, of hulp vragen aan familie of vrienden. Ze wil haar kinderen laten zien dat liefde en vastberadenheid sterker zijn dan financiële obstakels.
Hoewel uitdagend, houdt Roos hoop dat ze een manier vindt om haar kinderen net zoveel kansen te geven als hun leeftijdsgenoten. Ze wil hen leren dat het belangrijk is om door te zetten en niet op te geven, zelfs als het leven niet altijd eerlijk is. Het pad is lastig, maar Roos is vastberaden om de wensen van haar kinderen werkelijkheid te maken, al is het maar voor een dag.