Rozemarijn vindt het heerlijk om met haar man, Pieter-Paul, lekker uit eten te gaan. Ze kiezen vaak voor restaurants die in de Michelin-gids staan, omdat ze daar meestal op topkwaliteit kunnen rekenen, deelt ze mee. Hun dochters van 3 en 5 jaar blijven dan thuis met een oppas. “Zo kunnen wij ons laten verwennen met een zevengangenmenu inclusief bijpassende wijn, terwijl de kids met de oppas genieten van een pizza. Iedereen blij,” lacht Rozemarijn.
De kinderen vinden het meestal prima om een avondje zonder ouders te zijn, maar de laatste tijd vragen ze steeds vaker of ze mee mogen naar het restaurant. “Kinderen van die leeftijd in een sterrenzaak is voor ons nog net te veel van het goede,” vervolgt Rozemarijn. “Maar we nemen ze wel regelmatig mee voor een lunch.” Tijdens zo’n moment kiezen Pieter-Paul en zijzelf een tweegangendiner, terwijl de kinderen tevreden mee-eten. Ze gedragen zich meestal keurig, en soms krijgen ze zelfs complimenten van andere gasten over hoe netjes de kinderen aan tafel zijn.
Maar niet elke keer verloopt vlekkeloos. Een keer had hun oudste dochter bij aankomst in een eetcafé een nogal slecht humeur. “Niets was goed genoeg; zelfs het restaurant vond ze ‘stom’,” herinnert Rozemarijn zich. Gelukkig sprong het personeel bij met een flesje Fristi en een kleurplaat, waardoor de situatie alsnog werd gered zonder anderen tot last te zijn.
Een Ongemakkelijke Ervaring
Laatst ging het mis bij een kleine bistro. “We kwamen binnen met een tas vol speelgoed en iPads,” vertelt Rozemarijn. Al snel merkte ze de afkeurende blikken van andere gasten, vooral van een oudere dame die begon te fluisteren met haar vriendengroep. “Mijn oudste vroeg hardop waarom die mevrouw zo boos keek,” lacht Rozemarijn, terwijl ze dacht: wat een chagrijn.
Het personeel was ook niet bepaald blij met hen. Ondanks dat ze een dure fles wijn hadden besteld, wilden ze geen kindermenu’s bereiden. “Ze zeiden dat we iets van de kaart voor de kinderen moesten kiezen,” zegt Rozemarijn teleurgesteld. Helaas vielen de gerechten niet in de smaak, en de kinderen begonnen te huilen.
Ze deden er alles aan om de kinderen te kalmeren, maar dat hielp niets. Het huilen werd schreeuwen en eindigde in op de grond liggen. Pieter-Paul nam ze mee naar de gang om de rust te herstellen. “Ik vroeg nogmaals of er frietjes konden worden gemaakt,” zegt Rozemarijn wanhopig. Toen gebeurde het onverwachte: een jonge bedieningsmedewerker kwam hen vertellen dat andere gasten zich stoorden aan hun kinderen.
Met een verbijsterde blik luisterde Rozemarijn toen er werd aangeboden om de rekening te voldoen en vriendelijk gevraagd werd te vertrekken. “Verbijsterd en boos verliet ik het restaurant met de dure wijn in mijn tas,” vertelt ze. De volgende dag werd Rozemarijn echter gebeld door de eigenaar met een verontschuldiging. Hij gaf toe dat hun vertrek nooit zo had mogen gebeuren, bood zijn excuses aan en gaf hen een compensatie voor het diner en de wijn, samen met een uitnodiging voor een diner voor twee.