Sonja, een moeder van twee kinderen en 45 jaar oud, loopt rustig door de supermarkt. Haar vierjarige zoontje Michel helpt enthousiast mee met het duwen van het winkelwagentje en wijst vol enthousiasme naar alles wat zijn belangstelling wekt. “Mama, mag ik een koekje?” vraagt hij met grote, smekende ogen.
Zonder zich druk te maken om wat anderen denken, pakt Sonja een pak koekjes van de schappen, opent het en geeft er een aan Michel. Hij eet er tevreden van en Sonja trekt zich niets aan van eventuele afkeurende blikken. “Wat maakt het uit? Bij de kassa betalen we toch alles,” zegt ze laconiek.
Voor Sonja is dit volkomen normaal. “Ik geef hem altijd een koekje voordat we afrekenen,” legt ze uit. “Het houdt hem rustig en tevreden tijdens het winkelen.” Met een hoofd vol boodschappen en een gelukkig knagende Michel voelt Sonja opluchting dat ze zonder stress de winkel doorkomen.
Soms kijken andere klanten afkeurend toe. Sonja merkt de blikken en hoort het gefluister, maar laat het niet tot zich doordringen. “Mensen denken misschien dat ik Michel leer om dingen te pakken zonder te betalen,” zegt ze schouderophalend. “Maar we betalen altijd netjes bij de kassa. Niets illegaals aan.”
Ze begrijpt de reacties van anderen niet goed en ziet haar aanpak als praktisch. Kleine kinderen hebben nu eenmaal niet veel geduld tijdens het winkelen. “Zonder het koekje wordt hij onrustig en gaat hij huilen of zeuren,” legt ze uit, “en dat levert alleen maar problemen op in de winkel. Dat vermijd ik liever.”
Voor haar is het ook een manier om zelf ontspannen boodschappen te doen. “Na een dag werken ben ik moe. Dat koekje zorgt ervoor dat ik alles rustig kan regelen,” zegt ze glimlachend. “Een klein traktatie zorgt voor een vredige winkelervaring, echt een win-win.”
Het Geluk van een Koekje
Zelfs als Sonja overtuigd is van haar methode, twijfelt ze soms na confrontaties. Onlangs was er een vrouw die geïrriteerd leek toen ze zag dat Michel bijna het hele pak koekjes op had voor het afrekenen. “Ze vond dat ik eerst moest betalen,” herinnert Sonja zich. Ze bleef echter kalm en antwoordde simpel: “We betalen straks, dus wat is het probleem?”
Dit soort situaties kan haar wel aan het twijfelen brengen. “Soms vraag ik me af of ik het verkeerd doe,” vertelt Sonja eerlijk. Maar uiteindelijk beseft ze dat ze dit ritueel niet wil veranderen. Het levert haar en Michel vreugde op. “Ik probeer gewoon rust en efficiëntie te bewaren tijdens het winkelen,” legt ze uit.
Sonja merkt dat Michel dezelfde gewoonte heeft thuis. “Hij vraagt overal om koekjes, niet alleen in de winkel,” lacht ze. Maar in de supermarkt lijkt zijn verlangen sterker. Zodra hij iets lekkers ziet, wil hij het meteen hebben. Sonja begrijpt dat andere ouders soortgelijke uitdagingen hebben. “Ik zie vaak andere ouders die snacks of kleine speeltjes gebruiken om hun kinderen rustig te houden tijdens het winkelen,” zegt ze. “We doen allemaal wat nodig is om de dag door te komen.”
Sonja ziet zichzelf niet als iemand die regels negeert. “We betalen altijd voor alles,” benadrukt ze. Ze laat zich niet raken door mensen die denken dat Michel onbeleefd is. “Kinderen kunnen nu eenmaal niet altijd wachten,” zegt ze pragmatisch. “Waarom zou ik ruzie maken over een klein koekje? Er zijn belangrijkere dingen om over na te denken.”
Ze volgt haar eigen opvoedstijl, ook al begrijpen niet alle anderen haar keuzes. “Iedereen heeft zijn eigen manier van opvoeden,” legt ze uit. “Voor ons werkt het goed, en als het voor ons gezin werkt, dan is dat voldoende.” Hiermee sluit Sonja haar verhaal af. Ze weet dat iedereen probeert hun eigen weg te vinden in het dagelijks leven. Voor haar vindt dat plaats in de supermarkt, met een simpel koekje.