Iedereen kent wel van die situaties met de buren: lawaai door spelende kinderen. Bij ons is de buurvrouw daarover niet zo blij omdat mijn kinderen ’s ochtends in de tuin spelen. Dat vind ik jammer, want we hadden altijd een goede band met haar. We hebben bewust een huis met een tuin buiten de stad gekozen zodat onze vier kleintjes daar kunnen spelen en fietsen.
Bij het spelen maken kinderen nu eenmaal geluid, daar kun je weinig aan doen. Onze buurvrouw, een oudere mevrouw die alleen woont, wil het liefst dat ze pas na twaalven naar buiten gaan, vooral in het weekend. Door de week maakt ze er minder bezwaren tegen, zelfs als het vakantie is. Ik vind dat eigenlijk raar: tegen de middag is al een groot stuk van de dag voorbij. Zeker in de zomer zijn ze direct na het ontbijt in de tuin. Natuurlijk houden ze het rustig, ze maken geen enorme herrie.
Wat nu?
Ik begrijp dat burengeluiden soms storend zijn, maar zijn spelende kinderen echt zo’n groot probleem? Natuurlijk probeer ik rekening te houden met de wensen van onze buurvrouw, maar het klinkt onrealistisch om de kinderen tot laat in de ochtend binnen te houden. Ze hebben juist ruimte en vrijheid nodig.
Ik heb daarom gekeken naar wat er juridisch gezien onder geluidsoverlast valt. Meestal vallen spelende kinderen daar niet onder, zolang het binnen redelijke uren gebeurt. Dat gaf ons vertrouwen om de kinderen gewoon te laten spelen. Toen ik de buurvrouw voorzichtig uitlegde hoe wij er tegenaan kijken, leek ze iets meer begrip te hebben. Ik heb haar uitgelegd dat ik mijn best doe om de kinderen binnen redelijke tijden rustig te houden.
Ik zorg ervoor dat onze kinderen niet voor acht uur ’s ochtends buiten zijn. Maar ja, we willen ook van onze tuin kunnen genieten. Het is nu wel duidelijk dat bij een eigen huis ook buren horen. Je kunt ze niet kiezen, je krijgt ze er als extraatje bij, met alle voor- en nadelen van dien!