De Keuze en de Weg Ernaartoe
Toen Corinne en ik plannen begonnen te maken om naar Spanje te verhuizen, was dat niet zomaar uit het niets. Ons leven lang stonden we bekend als mensen die van het leven genieten, maar ook als degenen die hard werkten. Na vele jaren van hard werken en zuinig leven, breekt nu eindelijk het moment aan dat we bijna met pensioen kunnen gaan. We willen ten volle plezier beleven aan de tijd die we samen nog hebben. Maar de laatste jaren lijkt het alsof we ongemerkt een nieuwe taak hebben gekregen: de zorg voor onze zeven kleinkinderen, zonder daar een cent voor te ontvangen.
Bij drie fantastische kinderen – Sandra (42), Mark (39), en Lisa (37) – voelen we ons gezegend. Maar de afgelopen jaren lijkt het wel alsof hun verwachtingen van ons als grootouders alleen maar groeien. Met elke van hen die kinderen heeft, zijn wij de grootouders van zeven kleintjes. We zorgen de ene week voor Tom (9), vervolgens Femke (7), dan weer Luca (6), gevolgd door Emma (5), Finn (4), Isa (3), en natuurlijk de kleine Max (1). Van maandag tot en met vrijdag komt er altijd wel eentje naar ons.
Begrijp me niet verkeerd, we zijn dol op onze kleinkinderen. Toch kan de constante zorg een zware last zijn, vooral nu we op een leeftijd zijn gekomen waarop we dachten het wat rustiger aan te kunnen doen. Het voelt eerder als een fulltime baan.
Verwachtingen Die Niet Worden Uitgesproken
Hoewel onze kinderen nooit echt hebben gezegd wat ze van ons verwachten, is het heel duidelijk dat ze op ons rekenen. Ze hebben het druk met hun banen, en het scheelt ze natuurlijk geld als opa en oma op de kleinkinderen passen in plaats van dure kinderopvang. We begrijpen dat volkomen. Wij hebben ook destijds ons werk met de zorg voor de kinderen gecombineerd, maar we hadden nooit verwacht dat we op onze oude dag weer in een soortgelijke situatie terecht zouden komen.
Corinne en ik hebben er vaak over gepraat en geprobeerd het onderwerp op tafel te leggen. Maar elke keer als we wat ruimte probeerden te creëren, reageerden ze met opmerkingen zoals “Jullie zijn toch thuis?” of “De kinderen zijn dol op jullie.” Die liefde is er zeker, maar dat betekent niet dat we altijd beschikbaar kunnen zijn.
Lees verder op de volgende pagina