Caroline (58) ziet zichzelf niet als links of rechts. “Ik zweef ergens in het midden,” zegt ze. “Ik kies niet voor een partijlogo, ik kies voor wat logisch is.” Ze vindt dat Nederland vastloopt in etiketten en hokjes, terwijl juist samenwerken de enige manier vooruit is.
Ze is het spuugzat om te zien hoe partijen elkaar blijven bestoken. “Iedereen schreeuwt, niemand hoort wat,” zegt ze scherp. “Het lijkt wel een kleuterklas: de één wil niet met de ander spelen omdat z’n shirt een andere kleur heeft.”
“Politiek is geen speelplaats”
Volgens Caroline is de Haagse arena verworden tot een podium voor gekrenkte ego’s. “Het gaat niet meer om oplossingen, maar om wie het hardst over de microfoon heen blaft.” Ze kijkt met plaatsvervangende schaamte naar debatten. “Ze praten niet mét elkaar, maar óver elkaar. En dan ook nog op neerbuigende toon.”
Ze vindt het bizar dat partijen samenwerking weigeren vanwege ideologische scheidslijnen. “Links, rechts, wat kan mij dat schelen? We wonen allemaal in hetzelfde land!” zegt ze. “Als je alleen je eigen kamp toespreekt, bouw je geen bruggen maar loopgraven.”
“Er komt niks van de grond”
Caroline vindt dat Nederland verlamd is door politieke koppigheid. “Iedereen roept dat woningnood, zorg, migratie en onderwijs aangepakt moeten worden. Maar ondertussen… gebeurt er niets.” Ze zucht diep. “Ze vergaderen, praten, posten, maar echt beleid? Ho maar.”
Volgens haar komt dat doordat politici liever hun gelijk halen dan samen resultaat boeken. “Ze willen liever punten scoren bij hun achterban dan iets oplossen voor het land. Dat is ongezond.”
Caroline vindt dat politici moeten ophouden met doen alsof toegeven een nederlaag is. “Een compromis is geen verlies, het is volwassenheid,” zegt ze. “Elke relatie draait op geven en nemen. Waarom zou dat in de politiek anders zijn?”
Radicaal redelijk
Caroline noemt zichzelf “radicaal redelijk”. “Ik ben extreem in mijn hang naar normaal doen,” zegt ze met een glimlach. Ze vindt dat de stem van het midden weer moet tellen. “De uitersten slopen het gesprek. Links wil dat alles gratis is, rechts dat alles verboden wordt. En de rest staat erbij en kijkt ernaar.”
Volgens haar heeft Nederland geen nieuwe verkiezingen nodig, maar een gezamenlijke les in volwassen gedrag. “We moeten opnieuw leren praten zonder te schreeuwen. En luisteren zonder meteen de deur dicht te gooien.”
“De politiek voelt als een slecht huwelijk”
In haar ogen lijkt de Nederlandse politiek op een stel dat elkaar niets meer te zeggen heeft. “Ze wonen nog onder hetzelfde dak, maar slapen ieder in een eigen kamer,” zegt ze. “Ze kunnen elkaars bloed wel drinken, maar zonder elkaar redden ze het ook niet. Ondertussen vergeten ze dat het huis afbrokkelt.”
Ze lacht zuur. “We hebben ministers die niet kunnen samenwerken, Kamerleden die elkaar in de haren vliegen op X (voorheen Twitter), en burgers die dat gedrag kopiëren. Het is een domino van domheid.”
“Er moet geregeerd worden”
Caroline vindt dat partijen hun persoonlijke trots opzij moeten zetten. “Je kunt niet zeggen: ‘wij praten niet met die partij’, terwijl de helft van het land op die club heeft gestemd,” zegt ze. “Dat is geen principe, dat is arrogantie.”
Voor haar is politiek geen strijd, maar een taak. “Je zit er om het land te dienen, niet om jezelf op de borst te kloppen.” Ze vindt dat iedere partij, van GroenLinks tot PVV, een gedeelde verantwoordelijkheid heeft. “We wonen samen. Punt. Dus bestuur je ook samen.”
“Het midden vormt de ruggengraat”
Caroline gelooft dat de toekomst van Nederland ligt bij mensen die niet in uitersten denken. “De wereld is niet zwart-wit. De waarheid zit meestal ergens in de grijstinten,” zegt ze. “Maar ja, grijs scoort niet op social media.”
Ze vindt dat kiezers meer druk moeten zetten op politici om samen te werken. “Stop met stemmen op ruziezoekers. Kies mensen die kunnen luisteren, onderhandelen, verbinden. Dáár zit de kracht.”
Wat denk jij als lezer?
Caroline’s standpunt is glashelder: samenwerken is de enige manier om iets voor elkaar te krijgen. Maar is dat haalbaar in een land vol meningen, ego’s en emotie?
Wat is jouw kijk hierop? Heeft Caroline gelijk dat links en rechts eindelijk de handen ineen moeten slaan? Of is haar “radicale redelijkheid” te naïef in een tijd waarin iedereen vasthoudt aan z’n eigen waarheid?