Dirk werkt al heel wat jaren in een fabriek en draait daar wekelijks 40 uur. Elke ochtend staat hij vroeg naast zijn bed, brengt de dag door op het werk, en keert pas laat in de middag huiswaarts. Voor Dirk voelt het als moderne slavernij in plaats van gewoon werk. Hij vraagt zich af waarom een 40-urige werkweek nog steeds de standaard is, terwijl het leven voor de meeste mensen steeds duurder wordt. Na jarenlang ploeteren ziet hij nauwelijks vooruitgang, wat hem gefrustreerd maakt.
Niet meer van deze tijd
Volgens Dirk is het idee van 40 uur per week werken helemaal achterhaald en niet meer geschikt voor de huidige tijd. “Het lijkt alsof we nog steeds midden in de industriële revolutie zitten,” zegt hij teleurgesteld. Hij vindt dat mensen veel te veel tijd aan hun baan besteden waardoor er steeds minder ruimte is voor hun eigen leven. “We hebben toch technologie en automatisering, waarom moeten we dan nog steeds zo lang werken?” vraagt hij zich af. Dirk is van mening dat de werkweek drastisch ingekort zou moeten worden, zodat er meer tijd overblijft voor het leven zelf in plaats van alleen maar te werken.
Weinig tijd voor zichzelf
Dirk begint zijn dag om acht uur ’s ochtends en hij eindigt om vijf uur ’s middags. Na werk zit hij vaak een halfuur in de auto om weer thuis te komen. Eenmaal thuis is het al laat en moet hij nog snel iets eten en opruimen. Als alles klaar is, blijft er hooguit drie uurtjes over voor hij naar bed moet om de volgende ochtend weer vroeg op te staan. “Wat heb je aan maar een paar uurtjes per dag voor jezelf?” vraagt Dirk zich gefrustreerd af. Hij voelt dat zijn hele leven draait om werken, met nauwelijks tijd voor ontspanning of persoonlijke groei.
Aan het einde van de maand niets over
Dirk legt elke dag de nodige inspanning aan de dag op zijn werk, maar aan het einde van de maand blijft er nauwelijks iets over. Zijn salaris lijkt wel genoeg om van te leven, maar zodra hij zijn vaste lasten heeft betaald, blijft er nauwelijks iets over. “Het lijkt wel of ik alleen werk om rekeningen te betalen,” zegt hij. Dirk vraagt zich continu af waarom hij zo hard werkt als er toch niets overblijft voor plezier. Luxe vakanties kan hij vergeten, en zelfs simpele uitstapjes of etentjes zijn zeldzaam.
Geen recht op toeslagen
Wat Dirk extra lastig vindt, is dat hij geen toeslagen krijgt omdat hij net iets te veel verdient. “Ze noemen me een modale verdiener, maar ik voel me arm,” zegt hij met een cynische ondertoon. Het is voor hem onbegrijpelijk dat mensen met lagere inkomens wel toeslagen ontvangen en soms beter af zijn, terwijl hij met een fulltime job nergens aanspraak op maakt. “Ik werk keihard, maar merk er niets van,” zegt hij verbitterd. Volgens Dirk klopt het systeem niet en worden harde werkers niet beloond.
Tijd voor verandering
Voor Dirk is het duidelijk dat er iets moet veranderen. Hij pleit voor een kortere werkweek, een eerlijker beloningssysteem en meer steun voor mensen zoals hij, die zich elke dag uit de naad werken maar nauwelijks rondkomen. “Het is niet normaal dat je je hele leven moet wijden aan werk en er bijna niets voor terugkrijgt,” zegt hij. Volgens hem zouden mensen gelukkiger en productiever zijn als ze minder uren hoefden te werken en meer tijd hadden voor zichzelf en hun gezin. De huidige werkcultuur voelt voor Dirk als moderne slavernij en daar moet volgens hem dringend iets aan gebeuren.
Wat vindt de lezer?
Wat vind jij hiervan? Ben je het met Dirk eens dat een 40-urige werkweek niet meer past bij deze tijd, of hoort werken nu eenmaal bij het leven? Moeten we streven naar een kortere werkweek, of is dat in de huidige dure samenleving niet haalbaar? Deel je gedachten en laten we samen nadenken over hoe we werk en privé beter in evenwicht kunnen brengen, zodat werken geen levenslange verplichting meer lijkt.