Eva, een jonge vrouw van 23, ervaart al lange tijd de emotionele impact van de leeftijd van haar vader, die nu 78 jaar is. Het grote verschil in leeftijd heeft hun band aanzienlijk beïnvloed.
“Ik begrijp niet waarom hij op die leeftijd nog besloot kinderen te krijgen,” zegt Eva met enige frustratie. Het is lastig voor haar om te zien dat haar vader, in plaats van energiek te zijn, vooral met ouderdomskwalen kampt.
Al vanaf haar kindertijd merkt Eva dat haar leven anders is dan dat van haar leeftijdsgenoten. “De vaders van anderen zijn zo actief en doen van alles met hun kinderen. Het is moeilijk te accepteren dat mijn vader dat niet kan,” bekent ze.
Eva werd geboren toen haar vader al in de zestig was. Vaak voelt het alsof hij niet dezelfde vitaliteit heeft als jongere vaders. “Soms ben ik bijna jaloers op vrienden wiens vaders vol leven en plannen zitten. Mijn vader heeft die tijd al achter zich gelaten.”
Veel van haar boosheid komt doordat ze het gevoel heeft iets gemist te hebben, omdat haar vader al op leeftijd is. Wanneer vriendinnen eenvoudigweg een weekendje weg gaan met hun vaders of samen sporten, loopt Eva tegen zijn beperkingen aan.
“Soms voelt het oneerlijk,” zegt ze. “Alsof er een stukje van mijn kindertijd ontbreekt.” Hoewel ze begrijpt dat er voor haar vader redenen waren om op latere leeftijd kinderen te krijgen, blijft het knagen dat ze een deel van haar jeugd heeft moeten inleveren.
Ook maakt Eva zich zorgen over de toekomst. “Het idee dat de tijd samen beperkt kan zijn, maakt me verdrietig. Naarmate ik ouder word, dringt dat besef sterker door.”
De gedachte dat haar vader niet altijd in haar leven zal zijn, maakt haar verdrietig en ook boos. Het blijft moeilijk te begrijpen waarom hij zo laat in zijn leven voor het vaderschap koos, gezien de invloed daarvan op haar als zijn kind.
Eva’s Toekomstzorgen
Eva voelt niet alleen frustratie door de beperkte energie van haar vader. Het heeft ook invloed op wat ze samen kunnen doen. “Ik kan niet zomaar op vakantie met hem of lange wandelingen maken. Altijd rekening houden met zijn beperkingen, dat is vaak moeilijk,” zegt Eva. Die beperkingen zijn niet haar eigen keuze, wat verwarrend kan zijn.
Als ze met vrienden praat, valt het Eva vaak zwaar om haar gevoelens te delen. “Als ik hen hoor vertellen over wat ze met hun ouders meemaken, realiseer ik me dat ik dat niet kan,” vertelt ze. Het is pijnlijk, omdat het buiten haar macht ligt. Deze gevoelens lijken soms op schuld, alsof ze meer zou kunnen waarderen wat er wel is, terwijl ze gewoon verlangt naar een normale vader-dochter relatie.
Lang heeft Eva haar gevoelens voor zich gehouden, maar ze beseft nu dat ze ermee in het reine moet komen. Ondanks zijn leeftijd is haar vader er nog steeds en biedt hij liefde en steun. Toch spookt de gedachte door haar hoofd dat hun relatie wellicht anders had kunnen zijn als hij jonger was geweest.
“Ik wil hem niet tekortdoen of ondankbaar lijken, maar ik moet trouw blijven aan mezelf,” vertelt Eva. De complexiteit van verdriet en verlies is lastig te plaatsen. Toch wil ze niet dat haar vader merkt hoe diep haar pijn zit. Ze beseft dat deze situatie haar heeft gevormd in de hoop dat ze een manier vindt om ermee om te gaan.