Eva, nu 23 jaar, heeft het moeilijk met de emoties rond het feit dat haar vader inmiddels 78 is. Het grote verschil in leeftijd tussen hen heeft hun band door de jaren heen behoorlijk veranderd.
“Waarom hij op die leeftijd nog kinderen wilde, begrijp ik niet,” zegt Eva gefrustreerd. Het idee dat haar vader niet meer in de kracht van zijn leven zit, maar eerder beperkt wordt door zijn leeftijd, maakt het lastig voor haar.
Al sinds haar kindertijd ervaart Eva dat haar leven anders verloopt dan dat van haar leeftijdsgenoten. “Andere vaders lijken zo vol energie en ondernemen veel met hun kinderen. Het frustreert me dat mijn vader dat niet kan,” vertelt ze eerlijk.
Eva’s vader kreeg haar pas na zijn 55e verjaardag, en het voelt vaak alsof hij niet de energie en vitaliteit heeft van jongere vaders. “Ik ben soms bijna jaloers op vrienden van wie de vaders barsten van de plannen en nog volop meedoen aan het leven. Mijn vader heeft die fase al lang achter zich gelaten.”
Veel van Eva’s gevoelens van boosheid komen voort uit gemis, alsof ze iets kostbaars heeft gemist doordat haar vader al ouder is. Waar vrienden moeiteloos een weekendje weg kunnen gaan met hun vaders of samen sporten, merkt Eva de fysieke beperkingen op van haar vader.
“Het voelt soms oneerlijk,” geeft ze toe. “Alsof mijn jeugd niet compleet was.” Ook al begrijpt ze dat haar vader destijds goede redenen had om op oudere leeftijd een kind te krijgen, blijft het knagen dat ze een deel van haar jeugd moest inleveren.
Eva maakt zich ook zorgen over wat de toekomst brengt. “De gedachte dat er misschien niet veel tijd samen overblijft, maakt me verdrietig. Vooral nu ik ouder word, dringt dat besef sterker door.”
Het idee dat haar vader er niet altijd zal zijn, maakt haar treurig maar ook boos. Ze blijft zich afvragen waarom hij op latere leeftijd vader wilde worden, gezien de impact op haar leven als zijn kind.
Eva’s Toekomstzorgen
Eva’s frustraties komen niet alleen voort uit de beperkte energie die haar vader heeft. Ze voelt zich ook beperkt in wat ze samen kunnen doen. “Ik kan niet zomaar met hem op vakantie of lange wandelingen maken. Altijd moet ik rekening houden met zijn beperkingen,” zegt Eva. Deze grenzen zijn niet haar keuze en dat is soms pijnlijk.
Als Eva hierover met vrienden praat, merkt ze vaak dat ze moeite heeft om zich volledig open te stellen. “Als ik hoor over wat zij allemaal met hun ouders doen, besef ik dat ik niet mee kan doen.” Ze vindt dit pijnlijk, vooral omdat het buiten haar macht ligt. De frustraties die hieruit voortkomen geven een gevoel van schuld, alsof ze ondankbaar is voor wat ze wel heeft, terwijl ze juist naar een normale vader-dochter relatie verlangt.
Eva heeft lang gezwegen over haar gevoelens, maar beseft steeds meer dat ze er mee moet leren omgaan. Haar vader is er nog steeds en biedt liefde en steun, ondanks zijn leeftijd. Maar toch blijft de gedachte hangen dat hun relatie anders had kunnen zijn als hij jonger was.
“Ik wil hem niet afwijzen of ondankbaar lijken, maar ik moet trouw blijven aan mezelf,” deelt Eva. Het verdriet en gevoel van verlies zijn complex en lastig te plaatsen. Toch wil ze haar vader niet laten merken hoeveel pijn en frustratie ze ervaart. Ze weet dat de situatie haar leven op een unieke manier heeft gevormd, en ze hoopt dat ze uiteindelijk leert hoe ze ermee om moet gaan.