Het gezin El-Hassan heeft elke dag te maken met ontelbare uitdagingen. Ze leven op een minimaal inkomen en moeten creatief zijn om rond te komen, wat vaak aanvoelt als een onmogelijke opdracht. Omar, 35 jaar, en zijn vrouw Layla, 33 jaar, wonen met hun vierjarige dochter Yasmin in een eenvoudig appartement. Terwijl andere gezinnen zonder zorgen een ijsje halen of een tripje naar het park maken, zijn dat voor hen luxes die ze niet kunnen betalen.
“Het doet pijn om nee te zeggen,” zegt Layla met een zucht terwijl ze naar de grond kijkt. Het is moeilijk voor haar om haar emoties onder controle te houden. “Hoe leg je aan een kleuter uit dat een ijsje te duur is? Of dat een uitstapje naar de speeltuin niet zomaar kan?”
Ondanks de constante druk probeert ze hoopvol te blijven. “Yasmine is nog jong, maar ze merkt onze zorgen. Soms vraagt ze waarom wij niet op vakantie gaan zoals haar vriendjes. Ik wil haar een zorgeloze jeugd geven, maar de toenemende stress maakt het lastig om goed met alles om te gaan.”
Omar, die in Syrië elektricien was, wil niets liever dan weer aan het werk gaan en een betere toekomst voor zijn gezin creëren. “Mensen denken dat het gemakkelijk is,” zegt hij met een scheve glimlach. “Maar als je de taal niet goed spreekt en geen lokale ervaring hebt, begin je echt onderaan.”
In het begin volgt hij een cursus om zijn taalvaardigheden en vakkennis te verbeteren in de hoop snel werk te vinden, maar het gaat langzaam. “Ik doe mijn uiterste best, maar het voelt alsof ik steeds tegen een onzichtbare muur aanloop. Je wilt vooruit, maar er gebeurt niets. Het is erg frustrerend.”
Verwachtingen voor de toekomst
De familie El-Hassan balanceert vaak tussen hoop en teleurstelling. Omar’s wil om te werken wordt vaak bemoeilijkt door een systeem dat eerder lijkt tegen te werken dan te helpen. “Zodra je een baan vindt, vervallen directe toeslagen,” legt hij uit. “Je verdient wel iets meer, maar uiteindelijk houd je minder over. Hoe motiveert dat iemand om verder te komen?”
Layla knikt instemmend en zegt dat het voelt alsof al hun inspanningen niet worden beloond. “Wat we ook doen, het lijkt nooit genoeg. Elke maand is er weer de strijd om alle rekeningen te betalen.”
Toch blijven ze dromen van betere tijden, ondanks alle tegenwerkingen. “Soms fantaseren we over de dingen die we zouden willen doen, zoals een taart bakken met Yasmine zonder over de prijs na te denken, of een onbezorgd dagje naar het strand,” zegt Layla met glinstering in haar ogen.
Omar is ervan overtuigd dat hun dromen werkelijkheid worden. “Wanneer ik straks werk heb, kunnen we hopelijk wat rustiger ademhalen,” zegt hij vastbesloten.
Wat hem raakt, is dat mensen vaak een verkeerd beeld hebben van hun situatie. “Ze denken dat we niet willen werken, dat we lui zijn. Maar niemand ziet de moeite die het kost om hieruit te komen,” deelt hij.
Met een vastbesloten blik voegt hij toe: “We geven nooit op. Zolang er perspectief is, zolang we ons kunnen inzetten voor Yasmine, voor ons gezin, blijven we hopen op een zonnige toekomst. Betere tijden komen gegarandeerd.”