Een Lang Leven in de Bouw en Onzekere Toekomst
Hans is inmiddels 66 en als hij terugkijkt op zijn lange carrière in de bouw, voelt hij verschillende emoties. Na 45 jaar, waarin hij van een leerling in de timmerwereld uitgroeide tot een leidinggevende functie, had hij nooit gedacht dat hij zich op deze leeftijd zou moeten afvragen of een eenvoudig cafébezoek nog haalbaar was. “Waarom heb ik al die jaren zo hard gewerkt?” vraagt hij zich af bij het bekijken van de rekening van de maand.
Al op jonge leeftijd voelde hij zich aangetrokken tot de bouw. Hij hield ervan zijn handen uit de mouwen te steken en dingen te creëren. “Hard werken zit gewoon in mij,” zegt Hans. “De bouw was voor mij meer dan een beroep; het was een wezenlijk onderdeel van mijn leven waar ik met volle overgave in opging. En nu moet ik erop letten of ik nog wel een biertje kan betalen.”
Hij had verwacht dat zijn pensioen een periode van rust en zonder zorgen zou zijn, maar niets bleek minder waar. Het bedrag dat hij nu krijgt, is gewoon niet genoeg om de stijgende kosten bij te houden. “Wanneer ik met werkende vrienden praat, voel ik me vaak buitengesloten,” vertelt Hans. “Zij kunnen leuke dingen doen, maar ik moet op elke euro letten.”
Hij denkt terug aan de tijden dat hij na een lange werkweek met collega’s een drankje deed. “Dat was voor ons dé manier om te ontspannen en elkaar echt goed te leren kennen. Nu voelt het alsof ik de enige ben die die eenvoudige genoegens moet missen.”
Bezorgde Dagen en Een Sprankje Hoop
Het is een harde realiteit: de prijzen voor eten en drinken zijn de laatste jaren flink toegenomen. “Een biertje in een café betaalt zich niet vanzelf. Mijn uitgaven zijn zo gestegen dat ik steeds op mijn budget moet letten,” legt Hans uit. “Ik dacht dat ik na jarenlang ploeteren zou kunnen genieten van mijn dagen op leeftijd. In plaats daarvan ben ik bij elke uitgave bezorgd.”
Hans’ frustratie groeit; na zoveel jaar hard werken moet hij nu vechten om alles rond te krijgen. “Ik heb altijd geleerd om goed met mijn geld om te gaan, maar zelfs dat lijkt niet meer voldoende. Ik vraag me af: Wat heb ik nu echt bereikt? Ik moet redeneren over een paar euro’s voor een simpele koffie.”
Hij voelt zich tekortgedaan door de maatschappij. “Waarom moet ik na al die jaren bijgedragen te hebben aan de samenleving nu nog steeds knokken om te kunnen leven?” vraagt hij zich af. De gedachte dat zijn werk en toewijding niet de waardering krijgen die ze verdienen, maakt hem somber. “Ik wil niet zomaar een nummer zijn in het pensioensysteem.”
Toch blijft Hans hoopvol. Door zijn actieve natuur is hij altijd op zoek naar manieren om zijn situatie te verbeteren. Misschien kan hij parttime werk vinden of iets bijverdienen met een hobby. “Niets doen is geen optie, maar het blijft een evenwicht vinden tussen wat ik kan en wat ik moet doen om er doorheen te komen,” zegt Hans.
Hans blijft ondanks alles optimistisch. Zijn vrienden mogen dan meer financiële vrijheid hebben, hij is trots op wat hij heeft bereikt en zijn inzet voor zijn vak. “Ik heb veel bereikt met mijn eigen handen, en daar ben ik echt trots op,” zegt hij met een twinkel in zijn ogen. Hij hoopt dat er in de toekomst meer aandacht komt voor mensen zoals hij, die hun leven hebben gewijd aan het bouwen van de maatschappij.
Met deze gedachte gaat Hans door, vastbesloten om er het beste van te maken ondanks de uitdagingen. “Misschien kan ik ooit weer een biertje drinken met vrienden. Tot die tijd maak ik thuis koffie en kijk ik hoe ik mijn dagen wat leuker kan maken,” eindigt hij met een knipoog en een lach.