Wie Hans is en waarom hij van zich laat horen
Hans is 72, woont met zijn vrouw aan de buitenrand van Lelystad en werkt als professor op een hogeschool. Elke dag dat hij het nieuws opent, groeit zijn irritatie over het Nederlandse klimaatbeleid. In zijn woorden: we doen alsof Nederland in z’n eentje de aarde kan redden, terwijl de offers volgens hem niet in verhouding staan tot het resultaat.
In een koffiemomentje scrolt hij door de headlines. Opnieuw verhalen over activisten die de snelweg blokkeren, strengere regels voor houtkachels en het duwen richting elektrisch rijden. “Je krijgt het idee dat je nooit genoeg doet,” zegt hij. “Alsof je pas meetelt als je je hele leven op de kop zet.”
Wat hem dwarszit aan de huidige richting
Voor Hans pakt de huidige aanpak scheef uit. In zijn beleving draaien gewone gezinnen op voor de kosten, terwijl grote vervuilers en luchthavens volgens hem de dans ontspringen. Hij vat het zo samen: “Wij moeten alleen maar minderen. Minder vlees, geen barbecue, auto eruit, warmtepomp erin. En bedrijven? Die blijven vrolijk opstijgen.”
Huishoudbudget onder druk
De oplopende woonlasten maken het voor hem tastbaar. Hij schuift zijn energierekening naar voren: “Een paar jaar geleden zaten we onder de honderd euro per maand. Nu lopen we richting tweeënhalfhonderd. En we hébben al zonnepanelen. En dan hoor je dat we nóg meer moeten verduurzamen. Waar moet dat van betaald worden?”
De dubbele maat bij vliegen
Wat hem het meest schuurt, is de kloof tussen wat er gepredikt wordt en wat er gebeurt. “Je wordt richting een elektrische auto geduwd, terwijl je elk weekend rijen citytrippers ziet vertrekken. Leasebak naar Schiphol, toestellen ramvol. Dan denk je: wat levert het op?”
Hij kijkt ook over de grens: “China, India, de VS – daar draaien kolencentrales nog steeds en gaat de olie-industrie gewoon door. En hier discussiëren we over een klein houtvuurtje in de tuin. Dat voelt krom.”
Nederland als speldenprik op de wereldkaart
Hans gelooft niet dat Nederland solo het verschil kan maken. “We zijn een klein landje. Als de rest niet meebeweegt, blijf je dweilen met de kraan open.” Daarmee pleit hij niet voor stilzitten, maar voor realisme: samenwerken met andere landen en inzetten op slimme techniek in plaats van vooral verbieden.
De toon die mensen wegjaagt
Wat hem misschien nog wel het meest stoort, is de manier waarop erover gepraat wordt. “Stel je kritische vragen, dan ben je al gauw een ontkenner of asociaal. Het krijgt iets dogmatisch: er is maar één juiste route, en twijfel is fout.”
Volgens Hans drijft die houding mensen juist weg. “Zo kweek je minder draagvlak, niet meer.”
Wel voor groen, niet voor dwang
Hans wil benadrukken dat hij niet tegen duurzaamheid is. Zonnepanelen? Helemaal goed. Energiezuinig leven? Lijkt hem vanzelfsprekend. Zijn bezwaar zit in de opgelegde, uniforme route. “Alles moet in sneltreinvaart en volgens één recept. Twijfelen of vragen stellen lijkt verdacht.”
Hij merkt dat veel mensen zich in een hoek gedrukt voelen. “Rekeningen stijgen, regels stapelen, en je hebt steeds het idee dat je het nooit goed doet. Daar word je murw van.”
Wat volgens hem echt verschil maakt
In plaats van betuttelen wil Hans de nadruk op innovatie en samenwerken over grenzen. “Zet in op technologie, maak slimme oplossingen betaalbaar en trek samen op met andere landen. En wees eerlijk over de keerzijdes: grondstoffen voor accu’s hebben impact, net als soja voor veevoer.”
Zijn conclusie is helder: “Ik ontken het klimaatprobleem niet. Ik wil dat het klopt voor mensen én hun portemonnee. Noem me maar een realist.”