Lang gewerkt, toekomst op losse schroeven
Hans is 66 en kijkt met gemengde gevoelens terug op zijn lange tijd in de bouw. In 45 jaar groeide hij van leerling-timmerman door naar een leidinggevende rol. Nooit gedacht dat hij zich op deze leeftijd nog zou afvragen of een simpel bezoek aan het café er financieel nog in zit. “Waar heb ik al die jaren zo hard voor geknokt?” mompelt hij terwijl hij de afschriften van vorige maand doorneemt.
Al vanaf jongs af aan was hij gek van bouwen. Met z’n handen iets maken gaf hem energie. “Hard werken zit er bij mij gewoon in,” zegt Hans. “De bouw was niet zomaar een baan; het was iets waar ik helemaal voor ging. En nu twijfel ik of ik een biertje buitenshuis nog kan betalen.”
Toen hij met pensioen ging, verwachtte hij rust en zorgeloze dagen, maar de praktijk pakt anders uit. Zijn pensioen groeit niet mee met de stijgende kosten. “Als ik met vrienden praat die nog werken, voel ik me soms buiten de boot,” vertelt Hans. “Zij pakken moeiteloos een uitje mee, terwijl ik elke euro moet omdraaien.”
Hij denkt terug aan die vrijdagmiddagborrels met collega’s na een volle week. “Dat was hét moment om te ontspannen en elkaar beter te leren kennen. Nu voelt het alsof ik de enige ben die die simpele dingen moet laten schieten.”
Zware tijden met een sprankje hoop
De realiteit is pittig: de prijzen van boodschappen en drankjes zijn in korte tijd flink omhoog gegaan. “Een pilsje aan de bar is bijna niet meer te doen. Mijn uitgaven zijn zo opgelopen dat ik mezelf steeds moet inhouden,” legt Hans uit. “Ik dacht altijd dat ik na al dat zwoegen eindelijk rustig kon genieten. In plaats daarvan ben ik elke dag aan het rekenen.”
De frustratie kruipt omhoog: na een leven lang buffelen moet hij nu schrap zetten om rond te komen. “Ik heb geleerd verstandig met geld om te gaan, maar zelfs dat lijkt niet meer genoeg. Soms vraag ik me af: wat heb ik nou echt opgeschoten als ik moet nadenken over een paar euro voor een koffie?”
Hans voelt zich niet gezien door de maatschappij. “Waarom moet je na jaren bijdragen zo knokken om het te redden?” zegt hij hardop. Het idee dat zijn ervaring en inzet onder de radar blijven, maakt hem somber. “Ik wil niet weggezet worden als alleen maar een nummertje in het pensioenbestand.”
Toch weigert hij bij de pakken neer te zitten. Hij is van nature aanpakker en zoekt naar opties om zijn situatie te verbeteren. Misschien een paar uur per week bijverdienen, of iets kleins maken en verkopen vanuit een hobby. “Helemaal stilzitten is niks voor mij, maar het blijft zoeken naar de balans tussen wat nog lukt en wat nodig is om het hoofd boven water te houden,” zegt Hans.
Ondanks alles blijft hij proberen positief te kijken. Zijn vrienden hebben misschien meer financiële ruimte, maar hij is trots op wat hij met zijn vakmanschap heeft neergezet. “Met deze handen heb ik veel moois gemaakt, daar sta ik voor,” zegt hij met twinkeling in zijn ogen. Hij hoopt dat er meer aandacht komt voor mensen die hun leven lang hebben meegebouwd aan dit land.
Met die gedachte gaat hij door, vastbesloten het beste uit de dagen te halen. “Misschien proost ik op een dag weer met vrienden in het café. Tot die tijd zet ik thuis koffie en zoek ik naar kleine dingen die het leven leuker maken,” besluit hij met een knipoog en een glimlach.