Linda (59): ‘Hij snauwt me af, maar moet ik op mijn leeftijd nog uit elkaar gaan?’

Linda, die al bijna zestig is, zit in een huwelijk dat niet meer aan haar verwachtingen voldoet. Ze heeft te maken met Martin, haar man, die haar soms slecht behandelt, wat het erg lastig voor haar maakt. “We zijn al samen sinds mijn zeventiende,” deelt ze. “We trouwden toen ik twintig was. Ik had toen echt geen idee dat mannen anders konden zijn dan hij. Hij was koppig, had een sterke wil en leek vooral bezig met zichzelf. Aan de andere kant had Martin ook zijn goede eigenschappen. Hij had een goede baan, was loyaal aan mij en vergat nooit mijn verjaardag. Hoeveel mannen doen dat nog, vraag je je misschien af? In de tijd dat de kinderen klein waren, functioneerde ons gezin goed. We konden elkaar prima verdragen zonder elkaar werkelijk tot last te zijn.”

Nu hun kinderen het huis uit zijn en Martin met pensioen is, zijn de dingen anders. Ze brengen veel tijd samen door, wat voor spanningen zorgt. “Wat me vroeger alleen maar irriteerde, is nu echt een probleem geworden,” zegt Linda. “Hij is vaak chagrijnig, soms dagenlang, zonder dat ik weet waarom. Als hij vindt dat ik iets verkeerd doe, kan hij behoorlijk snauwen. Zelfs de kinderen zeggen dat ik dit niet zou moeten pikken en dat ik meer respect verdiend heb.”

Toch overweegt Linda geen scheiding. “Wat zou ik moeten doen?” vraagt ze zich af. “Op mijn leeftijd nog uit elkaar gaan? Volgens mijn vriendinnen heb ik nog een heel leven voor me liggen, maar ik zie dat niet zo. De gedachte om alleen oud te worden vind ik eng. Wil ik echt mijn mooie huis verruilen voor een klein appartementje? Alleen al het idee vind ik afschrikwekkend. Misschien ben ik materialistisch, maar zulke dingen zijn voor mij belangrijk. Wie weet wordt Martin na verloop van tijd weer aangenamer gezelschap. Gelukkig wonen we in een ruim huis.”

De Reden Achter Linda’s Keuze

Linda kiest ervoor bij haar man te blijven, ondanks zijn gedrag, omdat ze behoefte heeft aan zekerheid en stabiliteit. Op hun leeftijd is scheiden geen makkelijke beslissing. Ze wil haar prachtige huis niet inruilen voor een klein appartementje in haar eentje. Het idee van alleen zijn houdt haar tegen om drastische stappen te ondernemen. Ze noemt zichzelf misschien materialistisch, maar comfort en vertrouwdheid zijn van groot belang voor haar.

Daarnaast bestaat er hoop dat de situatie verandert. Linda hoopt dat Martin in de loop der tijd minder prikkelbaar wordt en aangenamer gezelschap zal zijn. Ze gelooft dat met voldoende ruimte en geduld zijn humeur misschien verbeterd.

Hoewel haar kinderen aandringen op meer respect en hun zorgen uiten over haar situatie, blijft Linda vasthouden aan haar huwelijksgewoontes. Vriendinnen zien mogelijkheden voor verandering, maar Linda ziet haar toekomst anders. In plaats van te focussen op wat ontbreekt, waardeert ze wat ze wel heeft en wat haar een veilig gevoel geeft.

De gedachte dat haar leven alleen maar erger kan worden, voedt haar angsten. Alleen zijn en de kans dat de dingen niet beter worden, vormen voor haar een grote stap. Ze kiest ervoor te hopen dat Martin zijn gedrag bijstelt. Linda besluit de risico’s van verandering te vermijden en zoekt haar geluk binnen de huidige structuur van haar leven.