Linda is 59 en leeft in een huwelijk dat niet meer aan haar verwachtingen voldoet. Haar man Martin heeft soms een onaardige houding, wat het leven lastig voor haar maakt. “We zijn samen sinds mijn zeventiende,” vertelt ze. “Toen ik twintig was, zijn we getrouwd. Ik besefte toen niet dat mannen anders konden zijn. Hij was koppig, had een sterke wil en leek vooral met zichzelf bezig te zijn. Toch had hij ook goede kanten. Hij had een goede baan, was loyaal en vergat mijn verjaardag nooit. Hoeveel mannen geven hun vrouw nou een cadeautje? En toen de kinderen jong waren, functioneerde ons gezin prima. We konden goed met elkaar opschieten zonder echt in de weg te zitten.”
Nu hun kinderen uit huis zijn en Martin met pensioen is, is de situatie veranderd. Ze brengen meer tijd samen door, wat tot spanningen leidt. “Wat ik eerst ongemakkelijk vond, is nu echt een probleem,” zegt Linda. “Zonder dat ik weet waarom, loopt hij soms dagenlang chagrijnig rond. Hij heeft kritiek op me als ik volgens hem iets fout doe. Zelfs de kinderen zeggen dat ik meer respect verdien.”
Toch denkt Linda niet aan scheiden. “Wat kan ik doen?” vraagt ze zich af. “Op mijn leeftijd uit elkaar gaan? Mijn vriendinnen zeggen dat ik nog een heel leven voor me heb, maar ik denk daar anders over. Oud worden in je eentje bezorgt me angst. Wil ik mijn fijne huis inruilen voor een klein appartement? Die gedachte alleen al schrikt me af. Misschien ben ik materialistisch, maar die dingen tellen voor mij. Misschien wordt Martin na verloop van tijd gezelliger. Gelukkig wonen we in een groot huis.”
Waarom Linda Blijft
Linda’s besluit om bij haar man te blijven, ondanks zijn gedrag, komt voort uit haar behoefte aan zekerheid en stabiliteit. Op hun leeftijd is een scheiding geen eenvoudige keuze. Ze wil haar mooie huis niet opgeven voor een leven alleen in een klein appartement. De gedachte aan eenzaamheid houdt haar tegen om stappen te ondernemen. Ze noemt zichzelf misschien wel materialistisch, maar comfort en vertrouwdheid zijn belangrijk voor haar.
Er is ook hoop dat de situatie zal verbeteren. Linda hoopt dat Martin op den duur minder prikkelbaar wordt en weer wat gezelliger zal zijn. Ze gelooft dat met geduld en ruimte de scherpe kantjes van zijn humeur misschien zullen slijten.
Hoewel haar kinderen aandringen op verandering voor meer respect, blijft Linda trouw aan haar huwelijkspatronen. Vriendinnen zeggen dat ze nog altijd een kans heeft om iets te veranderen, maar Linda ziet het toekomstperspectief anders. In plaats van te focussen op wat ontbreekt, waardeert ze wat ze heeft en wat veilig en vertrouwd voelt.
De angst dat haar leven alleen maar slechter zal worden, drijft haar vrees. Alleen zijn en accepteren dat de situatie misschien niet betert, is een stap die ze niet durft te zetten. Ze kiest ervoor te leven met de hoop dat Martin zijn gedrag aanpast. Linda beslist om de risico’s van verandering te vermijden en zoekt haar welzijn binnen de huidige structuur van haar leven.