Peter, een man met een cynische kijk, zegt grinnikend: “Afval scheiden? Ik gooi alles gewoon in de container om de hoek.” Iedereen herkent het wel een beetje: je hebt geweldige, groene intenties om afval te scheiden, maar uiteindelijk verval je toch in je oude gewoonten. Wat als je goede voornemen niet alleen mislukt, maar zelfs verandert in een gewoonte om alles op één hoop te gooien? Dit is het verhaal van alledaagse beslommeringen, vermoeidheid en een prijzige designprullenbak die meer ergernis dan gemak opleverde. Die bak kostte trouwens 150 euro – dat had beter kunnen gaan naar een voorraad vuilniszakken voor een heel jaar.
Het begin van goede bedoelingen
Toen die stijlvolle prullenbak net binnen was, kon ik mijn enthousiasme niet bedwingen. Het apparaat had verschillende compartimenten, speciaal voor glas, papier, GFT en plastic, en restafval moest in de container verderop. Het gaf me het idee dat ik de wereld zelfstandig aan het verbeteren was, categorie voor categorie.
Maar al snel stapelde de hectiek van het leven zich op. Eerst een verhuizing, daarna werd mijn zoontje geboren – een schattige maar eindeloos jengelende baby. Lief klinkt goed, maar als je uitgeput bent, voelt zelfs de snoezigste baby als een kleine dictator die je rustige plannen in de war gooit.
Het gemak van één vuilniszak
Afval scheiden ging van een bewuste keuze over naar een luxeprobleem. Het begon klein, met het GFT-bakje dat ik telkens vergat te legen. Uiteindelijk veranderde het in een schimmelrijk microbiologisch project. Op een drukke dag – weer zo’n nacht zonder slaap –, bleef ik achter met een stapel afval: luiers, babyvoedingpotjes en etensresten. Alles verdween gemakkelijk in één zak. “Ach, ik sorteer het later wel,” verzekerde ik mezelf. Maar dat later moment kwam nooit.
Die ene keer werd twee keer, en uiteindelijk een patroon. Plots stond ik in het donker buiten te hopen dat niemand me zou betrappen. Het voelde als een spannend theaterstuk waarin ik niet wilde optreden. Niemand mocht weten dat mijn 150-euro-prullenbak meer voor de sier was.
Gemak versus milieuregels
Alles bij elkaar, moet ik toegeven dat het me niet fantastisch deed voelen. Elke keer dat ik met een volle zak naar buiten liep, hoorde ik in mijn hoofd de slogan “Een betere wereld begint bij jezelf.” Maar op dit moment betekent dat vooral dat mijn kind rustiger slaapt en ik wat minder stress ervaar. De milieubijdrage even op pauze zetten hoop ik later weer op te pakken.
Intussen groeit mijn zoontje en is inmiddels zes maanden oud, en beetje bij beetje krijgen we meer rust ’s nachts. Er gloort echt licht aan het einde van deze vermoeiende tunnel. Misschien komt er een moment dat ik serieus aan afvalscheiding doe. Maar nu? Voor nu gooi ik alles in dezelfde zak, met de hoop te vergeten hoe ironisch het allemaal is.
Dit verhaal is een mix van principes, schuldgevoelens en een heleboel zelfspot. Een prullenbak van 150 euro om het milieu te redden en dan alles in de vuilnisbak gooien? Het klinkt als een grap over afval die ik zonder het te beseffen tot mijn grootste bijdrage maak.