Margriet is 38 jaar en moeder van twee energieke jongens van vier en zes jaar oud. Ze houdt ontzettend veel van hen en laat dat duidelijk merken.
Elke ochtend en avond krijgen de jongens een kus, niet op de wang of het voorhoofd, maar gewoon op de mond.
Voor Margriet voelt dit helemaal normaal en vol liefde, maar in haar omgeving denkt niet iedereen er hetzelfde over.
“Waarom stoppen we daarmee?”
Ze doet het al sinds ze klein waren. Eerst waren het zachte kusjes bij baby’s, nu zijn het korte blijkjes van genegenheid.
Toch kijken haar vriendinnen steeds vaker vreemd op. “Vanaf hun vierde doe je dat toch niet meer?”
Margriet begrijpt niet waar al die commotie over gaat. “Waarom zou je liefde minder persoonlijk moeten maken als je kind ouder wordt? Dat is pas vreemd.”
Ze vindt het treurig dat er een moment zou moeten zijn waarop je als ouder niet meer warm mag zijn voor je kinderen.
“We zijn geen Amerikanen”
Volgens Margriet ligt het aan de cultuur. “In Nederland voelt lichamelijke tederheid vaak ongemakkelijk aan. Alles moet nuchter en zakelijk zijn.”
In andere culturen is het heel normaal dat ouders hun kinderen op de mond kussen. “Hier doen we alsof het meteen apart is.”
Ze noemt het overdreven preutsheid. “We zeggen dat kinderen liefde nodig hebben, maar zodra het fysiek is, mag het ineens niet meer.”
Oordelen zonder context
Haar vriendinnen vinden het “te intiem”. Zelfs familieleden hebben opmerkingen gemaakt. Ze zou “te close” zijn met haar kinderen.
Dat irriteert Margriet. “Alsof ik iets fout doe omdat ik mijn kinderen graag knuffel en kus.”
Ze vindt het hypocriet. “Kinderen die uren naar een scherm kijken zijn normaal, maar een moeder die een kus op de mond geeft is ineens ongepast?”
Seksualisering van het normale
Volgens Margriet is het probleem groter dan opvoeding alleen. Het is een symptoom van een maatschappij die alles seksualiseert, zelfs moederliefde.
“We kunnen geen liefdevolle aanraking meer zien zonder er iets verdachts van te maken. Dat is pas bizar.”
Ze verklaart: “Een kusje op de mond is geen seksuele handeling. Het symboliseert vertrouwen en veiligheid.”
“Mijn kinderen beslissen mee”
Margriet merkt dat het initiatief vaak van haar jongens zelf komt. “Ze roepen: mama, kusje, en dan doen we dat. Daar is niets vreemds aan.”
Als ze het niet meer willen, stopt het gelijk. Maar ze past zich niet zomaar aan wat “anderen denken” aan.
“Ik ben hun moeder, niet hun PR-adviseur. Mijn opvoeding draait om wat mijn kinderen nodig hebben, niet om wat anderen denken.”
Schaamte is aangeleerd
Margriet denkt dat veel mensen zelf een kille en afstandelijke opvoeding hebben gehad. “Geen knuffels, geen warmte, alles moest maar stoer en sterk zijn.”
“Nu projecteren ze die afstandelijkheid op anderen, want anders weten ze niet beter.”
Ze kiest voor een andere aanpak. “Mijn kinderen groeien op met veel liefde en veiligheid, dat is iets om trots op te zijn.”
Geen ruimte voor twijfel
De kritiek raakt haar niet meer. “Ik ben hun moeder, geen automaat. Als mijn zoons een kus willen geven, dan krijgen ze die.”
Wie dat niet snapt, moet gewoon wegblijven. “Ik pas me niet aan alleen omdat een buurvrouw of kennis het vreemd vindt.”
Ze zegt dat het probleem niet haar gedrag is, maar dat zoveel mensen het niet als normaal zien.
Een grens die nergens gesteld is
Margriet wordt vaak gevraagd: “Tot wanneer blijf je dit doen?” Haar antwoord is duidelijk: “Tot het voor ons niet meer juist voelt.”
Ze legt geen kunstmatige grens bij bijvoorbeeld vier of zes jaar. “Liefde kent geen leeftijdsgrens, alleen respect voor elkaar.”
Als haar zoons eens aangeven dat ze het niet meer willen, stopt het meteen. Niet omdat anderen het ongemakkelijk vinden.
Wat vind je hiervan?
Zie jij Margriet als een liefhebbende moeder in een kille wereld, of negeert ze sociale grenzen die er misschien wel zouden moeten zijn?
Moet de liefde van ouder tot kind begrensd worden door wat anderen ervan denken, of door het gevoel tussen ouder en kind zelf?