Marie is 81 jaar en woont alleen in een rustig dorpje, waar de eenzaamheid haar vaak treft. Hoewel haar vier volwassen kinderen veel voor haar betekenen, leiden ze een eigen leven dat ervoor zorgt dat telefoontjes van hun kant slechts sporadisch en functioneel zijn. “Mijn kinderen bellen alleen als ze wat nodig hebben,” merkt ze verdrietig op.
Gedurende haar leven heeft Marie alles opzijgezet voor haar gezin. Ze stond altijd klaar, of het nu ging om het herstellen van kledingstukken of oppassen op haar kleinkinderen. Haar huis was ooit het centrum van activiteit en warmte, gevuld met spelende kinderen en de geur van versgebakken koekjes. Nu zijn die tijden voorbij; haar kinderen hebben hun eigen paden gevolgd.
Marie heeft begrip voor hun drukke levens, maar de weinige contacten doen haar pijn. Ze mist de wezenlijke gesprekken, het ophalen van oude herinneringen en het simpele plezier van een gesprek dat verder gaat dan alleen praktische zaken. Als ze zelf contact zoekt, krijgt ze vaak afgemeten en haastige reacties, wat haar verdrietig maakt.
Ondanks dat ze begrijpt hoe druk haar kinderen het hebben, voelt ze zich steeds meer teruggetrokken en niet gewaardeerd. Ze probeert haar dagen te vullen met lezen, puzzelen, en wandelingen, maar de leegte in huis blijft voelbaar. Ze wil haar kinderen niet belasten, maar verlangde naar een gevoel van verbondenheid, gezien worden als meer dan alleen een hulpbron, maar als moeder.
Marie vraagt zich af of dit haar toekomst is: afleiding zoeken in kleine hobby’s als tuinieren en bakken tegen een achtergrond van eenzaamheid. Hoewel ze begrip heeft voor de drukte in hun leven, blijft ze hopen op meer spontane telefoontjes en oprechte momenten van verbinding met haar kinderen. Ze verlangt naar de dagen dat haar huis weer een plek van warmte en betrokkenheid was, en hoopt dat haar kinderen ooit inzien hoeveel zij voor hen betekent, niet alleen als hulp, maar als de liefdevolle moeder die er altijd voor hen is geweest.
Wat zou jij doen in zo’n situatie?