Rozemarijn is dol op etentjes met haar man, Pieter-Paul. Het liefst strijken ze neer bij adressen die in de Michelin-gids staan, want dat voelt voor haar als een veilige keuze qua kwaliteit. Als ze zo’n avond plannen, blijven hun meisjes van drie en vijf thuis bij de oppas. “Dan kunnen wij ons uitleven met een zeven gangenmenu met bijpassende wijnen, terwijl de kids samen met de oppas een pizza delen. Iedereen blij,” grapt Rozemarijn.
Meestal vinden de kinderen het prima om een avond zonder ouders te hebben, maar de laatste tijd willen ze juist vaker mee. “Met jonge kinderen naar een sterrenzaak gaan voelt voor ons nog net te vroeg,” zegt Rozemarijn. “Maar voor een lunch schuiven ze geregeld aan.” Dan kiezen zij en Pieter-Paul voor twee gangen en eten de kinderen gezellig mee. Doorgaans gaat dat voorbeeldig en krijgen ze zelfs complimenten van andere gasten over hoe netjes de kids zich gedragen.
Toch gaat het niet altijd vlekkeloos. Eens liepen ze een eetcafé binnen terwijl de oudste in een slecht humeur zat. “Niks deugde, het restaurant werd zelfs ‘stom’ genoemd,” vertelt Rozemarijn. Gelukkig sprong de bediening bij met een flesje Fristi en een kleurplaat, en daarmee was de sfeer snel gered zonder dat anderen er last van hadden.
Een Ongemakkelijke Ervaring
Bij een recent bezoek aan een knusse bistro ging het mis. “We kwamen binnen met een tas vol speelgoed en iPads,” vertelt Rozemarijn. Al gauw voelde ze afkeurende blikken, vooral van een oudere dame die met haar tafelgenoten zat te fluisteren. “Mijn oudste vroeg te luid waarom die mevrouw zo boos keek,” lacht Rozemarijn, terwijl ze dacht: wat een mopperkont.
Het personeel leek ook niet bepaald blij met hun komst. Ondanks dat ze een dure fles wijn bestelden, wilde de keuken niets kindvriendelijks maken. “We moesten gewoon iets van de kaart kiezen voor de kinderen,” zegt Rozemarijn teleurgesteld. De gekozen gerechten vielen totaal niet in de smaak, en de tranen kwamen al snel.
Ze probeerden van alles om de boel te kalmeren, maar het gehuil werd schreeuwen en uiteindelijk lagen de kinderen te rollen over de vloer. Pieter-Paul week uit naar de gang om de rust terug te brengen. “Ik vroeg nog of ze een portie friet konden bakken,” vertelt Rozemarijn wanhopig. Toen gebeurde er iets onverwachts: een jonge medewerker kwam melden dat andere gasten zich aan de kinderen ergerden.
Met een verbaasde blik hoorde Rozemarijn dat de rekening werd aangeboden en dat ze vriendelijk maar dringend werd verzocht te vertrekken. “Verward en boos liep ik het restaurant uit, met die dure wijn in mijn tas,” zegt ze. De volgende dag belde de eigenaar echter persoonlijk. Hij gaf toe dat het nooit zo had mogen gaan, bood zijn excuses aan, stortte het geld voor het diner en de wijn terug en nodigde hen uit voor een diner voor twee.