Je ouders zijn vaak de mensen aan wie je het meest hangt. Ze brengen je groot, moedigen je plannen aan en vangen je op met advies én geld als dat nodig is. Op een dag ga je toch je eigen pad, word je zelfstandig en bouw je je eigen leven. Maar hoe lang blijft die morele en financiële ruggensteun eigenlijk gelden? Precies die vraag hield de dochter uit dit verhaal bezig, dus ze legde haar dilemma voor aan internetgebruikers.
In een familierechtforum deelde ze haar twijfels. “Misschien ben ik wel een rotmens,” schreef ze, “en als dat zo is, zeg het me dan eerlijk. Ik kom uit een doorsnee middenklassegezin: we hadden nooit echt tekort. Met de jaren, deels door geluk en deels door keihard werken, zijn mijn ouders ontzettend rijk geworden. Ze verdienen enorm, hebben twee huizen – eentje om in te wonen en eentje die ze verhuren – en blijven slimme investeringen doen.”
Zelf woont ze al lang niet meer thuis. Ze heeft een baan, een eigen woning, een partner en kinderen. Toch is het financieel continu puzzelen. Zij en haar man werken allebei voltijd, maar de hypotheek en vaste lasten laten weinig speling. Armoede is het niet, maar door de kosten voor de kids blijft er amper iets over. “Ons grootste knelpunt? We kunnen niets opzijzetten,” legde ze uit. “Alles gaat op aan het gezin.”
De gevoelige vraag: steun vragen aan je ouders
“Hier wordt het ongemakkelijk,” vervolgde ze. “Ben ik fout als ik hoop dat mijn ouders ons een handje helpen? Ik zie leeftijdsgenoten zonder gêne om hulp vragen en die krijgen dat ook. Mijn ouders weten hoe krap het bij ons is, maar hebben nooit zelf aangeboden om bij te springen. Ik snap dat ik nergens recht op heb en ze hebben me vroeger al wel geholpen, maar het steekt. Zij hebben zóveel dat een beetje hulp voor hen nauwelijks verschil maakt. Als mijn kinderen in deze situatie zaten, hielp ik meteen. Is het raar dat ik er zo over denk?”
Veel lezers namen het juist de ouders kwalijk. Als je ruim in je geld zit en je kind heeft het zwaar, dan is een steuntje in de rug geen groot offer, vonden ze. Waarom wachten tot er expliciet om gevraagd wordt in plaats van zelf initiatief te tonen?
Anderen gaven een praktisch advies: “Als ze niets aanbieden, vraag het dan. Je ouders kunnen niet helpen met een probleem waar je niet duidelijk over bent.” Ook vertelden meerdere mensen dat ze iets soortgelijks hebben meegemaakt, zonder duidelijke reden waarom hun ouders afwachtend waren.
Wat vind jij? Hoort financiële steun van ouders ook nog bij volwassen kinderen op tafel te kunnen komen? En is het redelijk om erom te vragen als je krap zit? Deel je kijk en ervaringen.