Laura, 35 jaar, staat er sinds de breuk met haar man Mark alleen voor en zit financieel klem. Wat ooit begon met hoge verwachtingen en grote plannen, liep uiteindelijk stuk in spanningen en eindigde in een scheiding.
Voor hun kinderen, Emma (8) en Sam (6), is de impact groot. “Het breekt mijn hart om te zien dat zij hier zoveel last van hebben,” zegt Laura zichtbaar aangeslagen. “Ik wil niet dat ze tekortkomen, maar soms lijkt het alsof we langzaam richting armoede gaan.”
Na de scheiding zette Laura alles op alles om haar kinderen een veilige, stabiele basis te geven. Toch blijft het financieel wankel. Mark zorgde voor het inkomen, terwijl Laura thuis was voor de kinderen en het huishouden.
Nu ze er alleen voor staat, voelt ze hoe de vaste lasten steeds harder aankomen. “Huur, schoolspullen, boodschappen… het stapelt zich maar op. Met wat ik nu verdien red ik het gewoon niet,” zegt ze bezorgd.
“En dan heb je nog dingen die je niet ziet aankomen, zoals medische kosten of een wasmachine die kapotgaat.”
De druk om de basis voor Emma en Sam te blijven regelen is enorm. “Ik heb altijd mijn best gedaan om ze te geven wat ze nodig hebben. Maar nu is het zó lastig. Ze verdienen beter dan dit,” zegt Laura, terwijl ze onrustig met haar handen friemelt.
De stress raakt haar niet alleen financieel, maar ook emotioneel. “Ik voel me soms echt radeloos. Het idee dat mijn kinderen kansen mislopen omdat ik het niet kan betalen… dat doet pijn.”
De kinderen merken de spanning thuis ook. Emma vraagt geregeld of ze nog op vakantie kunnen, iets wat Laura nu niet kan beloven. “Ik moet ze dingen weigeren die voor andere kinderen normaal lijken. Dat steekt,” zegt ze, terwijl er een traan over haar wang rolt.
Een toekomst vol vraagtekens
Laura’s schuldgevoelens zijn soms zwaar. “Als ik zie dat vriendjes nieuwe kleren hebben of op vakantie gaan, wil ik mijn kinderen dat ook geven. Maar het geld is er niet.”
De sociale druk helpt niet mee. “Iedereen lijkt het zo goed voor elkaar te hebben. Ik zie moeders die zonder moeite van alles kopen. Dan ga je aan jezelf twijfelen,” geeft ze toe.
Ze probeert de balans te vinden tussen geldzaken en liefdevolle zorg. “Ik doe wat ik kan voor hen, maar het is lastig als je continu spanning voelt.” Vrienden en familie steunen haar waar mogelijk, al lost dat de financiële zorgen niet op.
“Soms koken vrienden extra of passen ze even op, en dat is zó lief. Maar ik wil niet steeds leunen op anderen,” zegt Laura. Ze voelt dat zij uiteindelijk degene is die het thuisfront draaiende moet houden, en afhankelijk zijn voelt ongemakkelijk.
Meer uren werken lijkt een logische stap, maar ook dat is ingewikkeld. “Als ik meer ga werken, lopen de kosten voor opvang weer op. Je komt in een soort cirkel vast te zitten,” legt ze uit.
“Ik zit klem tussen wat nodig is om rond te komen en wat goed is voor mijn kinderen.” De toekomst maakt haar ongerust. Ze gunt Emma en Sam een onbezorgde jeugd, maar het lijkt steeds lastiger te worden.
“Soms vraag ik me af hoe lang ik dit volhoud,” zegt ze somber. Toch zit er veerkracht in haar. “Voor hen geef ik niet op. Ze verdienen zoveel meer dan dit.”
De liefde voor haar kinderen houdt haar overeind. “Als ik ze hoor lachen, weet ik weer waarvoor ik het doe. Maar ik wil dat ze meer hebben dan alleen ‘net aan’. Ze zijn zoveel waard,” benadrukt ze.
Laura blijft hopen op betere tijden voor haar gezin. “Ik wil toewerken naar een leven waarin we rust hebben en geldzorgen niet alles bepalen,” zegt ze vastberaden. De weg is zwaar, maar haar wil om Emma en Sam een fijnere toekomst te geven, drijft haar vooruit.
“Ik doe dit voor hen, en ik weet dat ik het kan. Maar makkelijk is het niet,” besluit ze met een kleine, hoopvolle glimlach, vermoeid maar vastbesloten om haar kinderen de liefde en steun te geven die ze nodig hebben.